Formy władczego wykonywania przyznanych przez legislatora kompetencji, do których - obok decyzji i postanowień - należy zaliczyć także zarządzenie są ściśle reglamentowane. Wykorzystanie danej formy nie zależy zatem jedynie od dowolnego w istocie uznania organu. Nie można przyjąć twierdzenia strony, iż wystarczającej podstawy normatywnej dla wydania zaskarżonego zarządzenia można upatrywać w przepisie art. 30 ust. 2 pkt 5 ustawy o samorządzie gminnym. Przepis ten przesądza jedynie to, iż do zadań wójta (stosowany odpowiednio dotyczy także burmistrza lub prezydenta miasta) należy - między innymi zatrudnianie i zwalnianie kierowników gminnych jednostek organizacyjnych
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska Sędziowie Asesor WSA Anetta Chołuj Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk (sprawozdawca) Protokolant Jolanta Ryndak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 05 września 2006 r. sprawy ze skargi Wojewody D. na zarządzenie Burmistrza Miasta K. G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie powołania na stanowisko p. o. Dyrektora Miejskiego Centrum Kultury Fizycznej w K. G. stwierdza nieważność zaskarżonego zarządzenia.
W dniu [...] Burmistrz Miasta K. G. wydał zarządzenie Nr [...], w którym powołał Z. K. na stanowisko p.o. Dyrektora Miejskiego Centrum Kultury Fizycznej w K. G.
Zarządzenie to zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu Wojewoda D., powołując się na przepis art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (jednolity tekst - Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Organ nadzoru wniósł o stwierdzenie przez Sąd nieważności zarządzenia, na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W skardze zarzucono, iż zakwestionowany akt został wydany przez organ gminy z naruszeniem przepisów: ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (jednolity tekst - Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1593 ze zm.) oraz wydanego na podstawie upoważnienia wynikającego z tej ustawy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 146, poz. 1222 ze zm.). Z art. 3 ust. 4 pkt 2 ustawy wynika bowiem wymóg posiadania wyższego wykształcenia przez pracownika samorządowego, zatrudnionego na kierowniczym stanowisku urzędniczym. Ten sam wymóg został powtórzony w tabeli I, lp. 4 zamieszczonej w załączniku Nr 3 do wspomnianego rozporządzenia Rady Ministrów z 2005 r. w odniesieniu do dyrektorów (kierowników) jednostki gminnej (miejskiej).
Mając na uwadze przywołane regulacje Wojewoda podkreślił, że Z. K. nie posiada wyższego wykształcenia. Ukończył tylko policealne studium zawodowe o specjalności obsługa ruchu turystycznego w J. G. Nie legitymuje się także wymaganym pięcioletnim stażem pracy. Zdaniem organu, oba wymogi trzeba spełniać już w momencie powołania na stanowisko kierownicze. W skardze zwrócono też uwagę, iż ani ustawa o pracownikach samorządowych, ani cytowane rozporządzenie wykonawcze nie przewidują powołania osoby "pełniącej obowiązki dyrektora". Stanowisko takie mogłoby powstać jedynie wtedy, gdyby to przewidywały wprost przepisy, jak ustawodawca przesądził np. w art. 36a ust. 4a ustawy o systemie oświaty, który umożliwia powierzenie pełnienia obowiązków dyrektora szkoły nauczycielowi tej placówki.
W ocenie organu nadzoru, wszystkie wytknięte uchybienia stanowią istotne naruszenia prawa, co uzasadnia wniosek o stwierdzenie nieważności zaskarżonego zarządzenia.
W odpowiedzi Burmistrz Miasta K. G. sformułował dwa alternatywne wnioski: o odrzucenie lub oddalenie skargi.
W ocenie strony przeciwnej, postępowanie wdrożone przez Wojewodę D. nie ma charakteru sprawy administracyjnej, ze względu na podmiotowy zakres zakwestionowanego zarządzenia, dotyczącego osoby wskazanej imiennie w jego treści i mającego znaczenie wyłącznie dla dalszego zatrudnienia tej osoby na stanowisku, na które została ona powołana. Z tego powodu skarga powinna podlegać odrzuceniu.
Burmistrz Miasta K. G. nie zgodził się jednak również z zarzutami merytorycznymi sformułowanymi przez Wojewodę D., wnosząc z tego powodu o oddalenie skargi.