Wobec przywołanych unormowań nie można uznać, by postanowienie statutu zobowiązujące radnego do członkostwa w co najmniej dwóch komisjach stałych przeczyło regulacjom zawartym w art. 21 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 1 u.s.g. Należy przede wszystkim zauważyć, że treść § 19 ust. 1 statutu mieści się w zakresie obowiązywania art. 22 ust. 1 u.s.g., albowiem określa jeden z elementów związanych z regułami i trybem pracy organu stanowiącego gminy. Gdyby radę gminy pozbawić kompetencji do wskazywania minimalnej (lub maksymalnej - jak w sprawie objętej wyrokiem NSA z dnia 8 lutego 2005 r., OSK 1122/04, OwSS 2006, Nr 1, poz. 9) liczby komisji, w której radny powinien (może) uczestniczyć, wówczas fikcją byłoby uprawnienie do organu stanowiącego do określania w statucie "organizacji wewnętrznej oraz trybu pracy organów gminy". Jeżeli postanowienia statutu w tym zakresie mają być dostosowane do lokalnych, specyficznych warunków pracy organów w konkretnej gminie, to sprzeczne z takim założeniem byłoby pozbawianie rady gminy kompetencji do nałożenia na radnego obowiązku pracy przynajmniej w dwóch komisjach stałych, co należy odnieść zwłaszcza do gmin o niewielkiej liczbie radnych, których całkowicie swobodna, niczym nieograniczona decyzja mogłaby niejednokrotnie utrudnić lub unicestwić funkcjonowanie komisji. Trafnie przy tym wywiedziono w judykaturze, że "ustawowe prawo radnego do udziału w pracach komisji nie oznacza ani roszczenia radnego o wybór do preferowanej przez niego komisji, ani prawo do członkostwa w nieograniczonej liczbie komisji" (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 marca 2004 r., II SA/Kr 3167/03, przywołanym w wyroku NSA z dnia 8 lutego 2005 r., OSK 1122/04, OwSS 2006, Nr 1, poz. 9). Dlatego też właśnie w statucie uwzględniającym lokalne warunki funkcjonowania organów gminy powinny znaleźć się wszystkie dozwolone reguły racjonalizujące zespołową pracę radnych, a do takich elementarnych reguł należy określenie zarówno górnej, jak i minimalnej liczby komisji, w których radny ma obowiązek uczestniczyć.
Ponieważ w zaskarżonym przez G M Dz rozstrzygnięciu nadzorczym W D nie wskazano dostatecznych podstaw prawnych, które czyniłyby nieważnymi postanowienia § 5 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 oraz § 19 ust. 1 uchwały Nr [...] R M Dz z dnia [..] r. w sprawie statutu Dz, przeto - stosownie do dyspozycji art. 148 u.p.p.s.a. - należało uchylić akt zaskarżony w tym zakresie.