Dotychczasowe wywody prowadzą do wniosku, że organy celne nie ustaliły w sposób bezsporny i nie budzący wątpliwości, że importowane urządzenie nie może być zaklasyfikowane do kodu PCN 8471 60 40 0 i w sposób sprzeczny z przepisami prawa zastosowały przy taryfikacji Regułę 3(c) ORIPNS. Dopiero bowiem jednoznaczne ustalenie, iż dany towar nie może być zaklasyfikowany do danej sekcji i działu (przy uwzględnieniu brzmienia pozycji i uwag do sekcji lub działów), pozwala na taryfikację przy zastosowaniu dalszych reguł ORIPNS. Ponadto, tylko po wykazaniu, że poszczególne urządzenia wchodzące w skład importowanego towaru nie są częścią kompletnego systemu, ponieważ nie spełniają funkcji przetwarzania danych, zaistniałaby możliwość rozważenia taryfikacji według innych działów niż dział 84. W przedmiotowej sprawie organy celne nie wyjaśniły wspomnianych problemów, a zatem - w ocenie Sądu - nie było podstaw do definitywnego wykluczenia klasyfikowanego towaru z pozycji 8471.
Zdaniem Sądu, poczynione w przedmiotowej sprawie ustalenia uchybiają prawu w stopniu, który pozwala na skuteczne postawienie zarzutu, że organy celne nie rozpatrzyły całego materiału dowodowego w sposób umożliwiający prawidłowe załatwienie sprawy. Naruszono w ten sposób jedną z podstawowych zasad postępowania administracyjnego, mianowicie zasadę prawdy obiektywnej, wyrażoną w art. 122 Ordynacji podatkowej, nakazującą, by w toku postępowania organy podejmowały wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy. Realizację tej zasady regulują przede wszystkim przepisy normujące postępowanie dowodowe (zwłaszcza art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej) przewidujące powinność wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Zgodnie z ustaloną linią orzecznictwa, organ administracji publicznej przeprowadza z urzędu dowody służące ustaleniu stanu faktycznego.
Wszystkie wcześniejsze rozważania prowadzą do ostatecznej konkluzji, że w postępowaniu uchybiono zasadom procedury administracyjnej, nakazującym dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, poprzez wszechstronne rozważenie materiału dowodowego. Naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż uniemożliwiło wskazanie w sposób nie budzący wątpliwości, do którego działu należy zaklasyfikować importowany towar. W konsekwencji niepełnych (poczynionych z uchybieniem procedury) ustaleń stanu faktycznego nie było podstaw do zastosowania powołanych w sprawie przepisów prawa materialnego.
Mając powyższe na względzie, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i "c" p.p.s.a., Sąd uchylił zaskarżoną decyzję (pkt I wyroku).
W pkt. II wyroku orzeczono o kosztach postępowania, na podstawie art. 200 i art. 205 p.p.s.a. Na globalną kwotę 1.446 zł złożyły się: wpis sądowy od skargi (231 zł), koszty zastępstwa radcowskiego, które zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "a" w związku z § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, ze zm.) wynosiły 1.200 zł oraz opłata za pełnomocnictwo (15 zł).
Natomiast orzeczenie zawarte w pkt. III wyroku znajduje swoje oparcie w art. 152 p.p.s.a.