Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ryszard Pęk, Sędziowie Sędzia NSA Józef Kremis (sprawozdawca), Sędzia WSA Marcin Miemiec, Protokolant Katarzyna Dziok, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 18 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi Gminy W. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody D. z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności § 3 ust. 1 Porozumienia Międzygminnego Nr 1 Prezydenta Miasta W. z dnia [...] lipca 2012 r. w sprawie powierzenia Gminie W. zadań Gminy J.Z. w zakresie lokalnego transportu oddala skargę.
Zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewoda D. stwierdził nieważność § 3 ust. 1 Porozumienia Międzygminnego z dnia [...] lipca 2012 r. w sprawie powierzenia Gminie W. zadań Gminy J.-Z. w zakresie lokalnego transportu zbiorowego, powołując się na art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm., dalej w skrócie: u.s.g.).
Organ nadzoru uznał, że postanowienie § 3 ust. 1 Porozumienia - według którego "ustalanie cen i opłat za usługi przewozowe oraz ulg i zwolnień z opłat za przejazdy, ustalanie przepisów porządkowych oraz sposobu ustalania opłat dodatkowych z tytułu przewozu osób, zwierząt i rzeczy dla zadania określonego w § 1 właściwą jest Rada Miejska W." ("§ 1. Gmina J.-Z. powierza Gminie W. zwanej dalej Organizatorem, realizację zadania własnego w zakresie lokalnego transportu zbiorowego.") - narusza art. 40 ust. 1 i art. 74 ust. 2 u.s.g. w zw. z art. 87 i art. 97 Konstytucji RP. Oznacza ono bowiem przejęcie przez Radę Miejską W. na podstawie porozumienia uprawnień prawotwórczych, w tym do stanowienia prawa miejscowego, Rady Miasta J.-Z.
Wojewoda D. wywiódł, że przejęcie realizacji zadania publicznego przez gminę na mocy porozumienia międzygminnego nie oznacza utraty uprawnień prawotwórczych do stanowienia prawa miejscowego w tym zakresie przez gminę przekazującą realizację zadania w drodze porozumienia, a co za tym idzie - przejęcia przez gminę wykonującą zadanie publiczne kompetencji do stanowienia prawa miejscowego obowiązującego na obszarze działania obu tych gmin. Stosownie do dyspozycji art. 40 ust. 1 u.s.g., na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Podobnie, według art. 94 Konstytucji RP, organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Akty prawa miejscowego są źródłami prawa powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze działania organów, które je ustanowiły (art. 87 ust. 2 Konstytucji). Wykładnia literalna przywołanych unormowań pozwoliła organowi nadzoru stwierdzić, że zakres obowiązywania prawa miejscowego, jakie może być stanowione przez jednostki samorządu terytorialnego, został ograniczony do obszaru działania tej jednostki, która prawo takie ustanowiła. Tym samym jednostka samorządu terytorialnego przekazująca innej jednostce realizację zadania publicznego nie jest władna do upoważnienia rady gminy jednostki przejmującej do stanowienia prawa powszechnie obowiązującego na obszarze obu tych jednostek.
Istotne w sprawie jest zdaniem Wojewody unormowanie zawarte w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 ze zm., dalej w skrócie: u.p.t.z.), gdyż na jego podstawie gmina może wykonywać funkcję organizatora publicznego transportu zbiorowego, jeżeli przejęła takie zadanie z drodze porozumienia między gminami. Nabycie przez gminę kompetencji organizatora publicznego transportu zbiorowego nie oznacza jednak przejęcia uprawnień prawotwórczych gminy powierzającej realizację zadania. W art. 7 ust. 4 u.p.t.z. postanowiono natomiast, że w przypadku gminy, jako organizatora, jej zadania wykonuje wójt, burmistrz albo prezydent miasta. Organ nadzoru zauważył przy tym, że w przypadku, gdy u.p.t.z. wprowadza normę kompetencyjną do podjęcia uchwały regulującej określone kwestie dotyczące publicznego transportu zbiorowego, wówczas wskazuje wprost, że następuje to w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego (np. art. 15 ust. 2, art. 16 ust. 4 u.p.t.z.).