Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marcin Miemiec Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska (sprawozdawca) Protokolant specjalista Ewa Bogulak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 9 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi J. K. na czynność Burmistrza Miasta Z. S. w przedmiocie ograniczenia korzystania z przystanku nr [...] przy al. [...] w Z. S. oddala skargę.
Skarżący - J. K., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą "A" złożył skargę na pisemną, datowaną na [...].03.2014 r., czynność ograniczenia skarżącemu przez Burmistrza Z. korzystania z przystanku przy Al. N. w Z., zarzucając:
1) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 32 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, polegające na jego błędnym zastosowaniu, wyrażającym się ustaleniem przez Burmistrza minimum 10-minutowych odstępów od poszczególnych odjazdów każdego z przewoźników korzystających z przystanku nr 1 przy Al. N. w Z., który to wymóg nie znajduje uzasadnienia ani w treści naruszonego przepisu, ani też nie odzwierciedla możliwości i potrzeb korzystania z tego przystanku;
2) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to treści art. 22 Konstytucji RP i art. 8 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, polegające na niedopuszczalnym ograniczaniu skarżącemu możliwości realizowania jego podstawowej (statutowej) działalności gospodarczej wskutek wprowadzenia niezasadnych kryteriów wykluczających możliwość prowadzenia działalności skarżącego z wykorzystaniem przedmiotowego przystanku.
Stawiając powyższe zarzuty działający w imieniu skarżącego pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej czynności i wskazanie organowi zasadności udostępnienia przedmiotowego przystanku każdemu ubiegającemu się o to przewoźnikowi (przedsiębiorcy).
W odpowiedzi strona przeciwna wniosła o oddalenie skargi podnosząc, że pismo z [...] marca 2014 r. jest wezwaniem o uzupełnienie braków formalnych wniosku podpisanego przez J. i K. K., ale złożonego przez spółkę działającą pod firmą "B" sp. z o.o., tym samym rzeczone wezwanie nie może naruszać interesu prawnego skarżącego, gdyż go nie dotyczy, a nadto nie jest odmową uzgodnienia przystanków komunikacyjnych, o którym mowa w art. 32 ustawy o publicznym transporcie drogowym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej przywoływana jako "p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na inne niż decyzje i postanowienia akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
Przedmiotem zaskarżenia w rozpatrywanej sprawie jest czynność Burmistrza, który w piśmie z [...] marca 2014 r. - zdaniem skarżącego - przyjął założenie niemożności udostępnienia na potrzeby dokonywanych przez skarżącego przewozów opisanego wyżej przystanku.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że zaskarżone w postępowaniu sądowoadministracyjnym - akt, czynność lub bezczynność organu administracji - muszą dotyczyć interesu prawnego skarżącego, który musi być własny, indywidualny i oparty na konkretnym przepisie prawa powszechnie obowiązującego (wyrok Naczelnego Sądu Administrcayjnego z dnia 3 czerwca 1996 r., sygn. II SA 74/96, ONSA 1997 Nr 2 poz. 89, postanowienie NSA z 26 marca 2013 r., sygn. IGSK 290/13). W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że mieć interes prawny to tyle, co wskazać przepis prawa uprawniający dany podmiot do wystąpienia z określonym żądaniem w stosunku do organu administracji publicznej (wyrok NSA z dnia 22 lutego 1984 r., I SA 1748/83, postanowienie WSA w Białymstoku z 9 października 2012 r., sygn. II SO/Bk 3/12, LEX nr 1289343). Legitymacja skargowa została oparta właśnie na kryterium interesu prawnego co wynika wprost z brzmienia przepisów art. 32 i art. 33 p.p.s.a. Chodzi o wykazanie istnienia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków wnoszącego skargę a aktem lub czynnością organu administracji publicznej. Osoba nie mająca interesu prawnego nie może poszukiwać ochrony na gruncie postępowania sądowo administracyjnego.