Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Strzebinczyk (sprawozdawca), Magdalena Jankowska-Szostak, Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak, Protokolant starszy sekretarz sądowy Jolanta Ryndak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 16 września 2015 r. sprawy ze skargi Gminy W. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody D. z dnia [...] kwietnia 2015 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miejskiej W. z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w sprawie ustalenia na terenie W. liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży i w miejscu sprzedaży oddala skargę w całości.
Na sesji w dniu [...]marca 2015 r. Rada Miejska W. podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie ustalenia na terenie W. liczby punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży i w miejscu sprzedaży, uwzględniając przy tym podział miasta na rejony określone w uchwale. Liczby punktów sprzedaży były różne w każdym z 5 rejonów wskazanych przez Radę.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] kwietnia 2015 r. (Nr [...]) Wojewoda D., działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) stwierdził nieważność tej uchwały.
W ocenie Wojewody wyrażonej w rozstrzygnięciu nadzorczym:
• Z przepisów art. 12 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 1356 ze zm.; dalej "ustawa przeciwalkoholowa") nie można wywodzić uprawnienia rady gminy do wyznaczania na terenie gminy - w drodze uchwały - obszarów (rejonów), dla których ustala się odrębną (różną) liczbę punktów sprzedaży napojów alkoholowych. Przywołane rozwiązania normatywne odnoszą się bowiem jedynie do liczby punktów sprzedaży w ujęciu globalnym, dotyczącym całego obszaru gminy, a nie jej poszczególnych części.
• Przyjęcie różnej liczby punktów sprzedaży dla poszczególnych bądź ściśle określonych terenów danej gminy byłoby możliwe tylko wówczas, gdyby norma kompetencyjna stanowiła wprost o takiej możliwości (przykładem takiej normy jest art. 6d ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach - tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 391 ze zm.). Takiej normy kompetencyjnej nie przewiduje natomiast ustawa przeciwalkoholowa.
• Określenie różnej liczby sprzedaży alkoholu w poszczególnych rejonach miasta może spowodować zróżnicowanie sytuacji podmiotów ubiegających się o zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, co prowadzi do naruszenia zasady równości podmiotów wobec prawa, przyjętej w art. 32 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP.
• Podstawy do różnicowania liczby punktów sprzedaży na różnych obszarach miasta nie można również upatrywać - jak to czyni Rada Miejska - w większej lub mniejszej liczbie wykroczeń popełnianych w różnych rejonach przez osoby będące pod wpływem alkoholu. Dbałość o przestrzeganie porządku publicznego, w tym przeciwdziałania spożywania alkoholu w miejscach publicznych, pozostaje w gestii specjalnie do tego powołanych służb (Policja, Straż Miejska). Uchwała, której nieważność stwierdził organ nadzoru jest aktem prawa miejscowego. Akty tego rodzaju nie mogą wykraczać poza granice upoważnienia przewidzianego w przepisach rangi ustawowej, a ich treść może wyłącznie stanowić wykonanie przepisów ustawy.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Gmina W. wniosła o uchylenie opisanego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody D. i o zasądzenie kosztów postępowania, według norm przepisanych, zarzucając organowi nadzoru: błędną wykładnię art. 12 ust. 1 ustawy przeciwalkoholowej; niedopuszczalność stosowania przez Wojewodę przepisów art. 7 i art. 32 Konstytucji RP w zakresie przepisów rozdziału 10 ustawy o samorządzie gminnym; błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy.