Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Hyla (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak, Sędzia WSA Jolanta Sudoł, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Kinga Czernis, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi M. C. na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej 1. zobowiązuje Wojewodę [...] do wydania w terminie 1 miesiąca od daty zwrotu akt administracyjnych orzeczenia w sprawie wniosku skarżącego o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego M. C. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
M. C. wniósł do [...], domagając się zobowiązania organu do wydania decyzji w przedmiocie udzielenia zezwolenia na jego zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie 14 dni od daty doręczenia akt organowi.
W uzasadnieniu skargi wskazano, że wnioskiem z dnia 17 września 2012 r. skarżący zwrócił się do Wojewody [...] o przedłużenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony. Pismem z dnia 27 września 2012 r. został wezwany do uzupełnienia wniosku poprzez przedłożenie ważnego dokumentu podróży, 4 zdjęć oraz zaświadczenia wydanego przez bank potwierdzającego fakt posiadania środków finansowych w odpowiedniej wysokości. W dniu 29 października 2012r. skarżący uczynił zadość wezwaniu. Pismem z dnia 31 października 2012r. Wojewoda [...] stwierdził pozostawienie wniosku bez rozpoznania, z uwagi na nieuzupełnienie braków wniosku w terminie. W piśmie z dnia 10 listopada 2012 r. skarżący podtrzymał swój wniosek z dnia 17 września 2012 r. a ponadto w piśmie z dnia 4 grudnia 2012 r. wskazał na fakt, iż w czasie pobytu w Polsce osiągnął pełnoletniość i złożył wniosek o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w terminie przewidzianym w art. 57 ust. 3 pkt. 6 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach.
Skarżący w dniu 21 grudnia 2012 r. wniósł do Szefa Urzędu ds. Cudzoziemców zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie, czyniąc tym samym zadość wymogowi wyczerpania środków zaskarżenia przewidzianemu w art. 52 § 1 p.p.s.a.
Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2012 r., Szef Urzędu ds. Cudzoziemców uznał zażalenie z dnia 21 grudnia 2012 r. za nieuzasadnione.
Skarżący wskazał, iż zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lutego 2012 r. sygn. akt II GSK 3/11, treść art. 64 § 2 k.p.a., nakazująca pozostawienie podania bez rozpoznania, odnosi się do sytuacji, w której strona w ogóle nie uzupełni braku formalnego uniemożliwiającego nadanie podaniu właściwego biegu, nie zaś do sytuacji, gdy brak zostaje uzupełniony, jednak z naruszeniem wskazanego terminu, skoro takiego rygoru wymieniony przepis nie przewiduje. Jak zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 marca 2011 r., sygn. akt II GSK 337/10, uzupełnienie braków formalnych podania z uchybieniem 7 dniowego terminu nie pozwala organowi administracji publicznej na zastosowanie art. 64 § 2 k.p.a., gdyż rygor zawarty w tym przepisie odnosi się wyłącznie do nieusunięcia braków pisma, a nie do ich usunięcia z uchybieniem terminu. Uzasadnione jest bowiem podjęcie przez organ czynności zmierzających do załatwienia sprawy, gdy tylko będzie to możliwe. Jeżeli organ jest w posiadaniu wniosku, który nadaje się do załatwienia wskutek wtórnego uzupełnienia jego braków to powinien on zostać rozpatrzony merytorycznie zwłaszcza, że skarżący wnosił o to pismami z dnia 10 listopada 2012 r. oraz z dnia 4 grudnia 2012 r.
Na skutek błędnej interpretacji art. 64 § 2 k.p.a, Wojewoda [...] pozostawił wniosek z dnia 17 września 2012 r. o przedłużenie zezwolenia na zamieszkanie na czas nieokreślony bez rozpoznania, nie dokonując merytorycznego rozpatrzenia sprawy, w terminach przewidzianych w art. 35 § 1 i § 3 k.p.a., dopuścił się tym samym bezczynności w rozumieniu art. 3 § 2 p.p.s.a.