Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Sudoł (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Alina Dominiak Sędzia WSA Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 12 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi I. R. na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie wydania decyzji dotyczącej stosunku służbowego 1. zobowiązuje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej do wydania decyzji dotyczącej stosunku służbowego I. R. w terminie 14 dni od dnia otrzymania przez organ odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami; 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.
Pismem z dnia 7 czerwca 2017 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w G. poinformował nadkom. I. R. (dalej zwaną "skarżącą"), że w związku z koniecznością dostosowania miejsca służby do struktury organizacyjnej w Izbie Administracji Skarbowej w G. wyznacza skarżącej do dnia 31 sierpnia 2017r. miejsce wykonywania obowiązków służbowych w Dziale Dochodzeniowo Śledczym w Delegaturze w G. Pomorskiego Urzędu Celno-Skarbowego w G..
Jednocześnie organ poinformował skarżącą, że zgodnie z art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, wobec braku przedstawienia skarżącej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby stosunek służbowy skarżącej wygasa z dniem 31 sierpnia 2017 r.
I. R. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. skierowanej przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej w G. zarzuciła organowi bezczynność w związku z brakiem realizacji ustawowego obowiązku przedstawienia jej propozycji służby na podstawie art. 165 ust. 7 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej. Skarżąca wniosła jednocześnie o zobowiązanie organu do niezwłocznego złożenia propozycji określającej nowe warunki pełnienia służby z uwzględnieniem jej kwalifikacji.
W uzasadnieniu skarżąca stwierdziła, że brzmienie art. 165 ust. 7 ww. ustawy wskazuje na to, iż wymieniony w nim organ powinien złożyć wszystkim pracownikom propozycję pracy, a wszystkim funkcjonariuszom propozycję służby. Potwierdza to także przepis art. 170 ust. 1 ww. ustawy, który ma taką konstrukcję, że wyraźnie rozróżnia sytuację pracowników od funkcjonariuszy wskazując na otrzymywanie przez pracowników propozycji pracy, a przez funkcjonariuszy propozycji służby.
Ponadto analizując przepis art. 170 ust. 1 ww. ustawy, nie można w tym w przepisie upatrywać samodzielnej podstawy do niewręczania funkcjonariuszom propozycji, bo należy brać pod uwagę całą ustawę wprowadzającą KAS i ustawę o KAS, jak również obowiązującą Konstytucję RP oraz wyroki Trybunału Konstytucyjnego. Ustawodawca nie sprecyzował żadnego kryterium tj. żadnych przesłanek ustawowych odnoszących się do tego, kiedy organy KAS (wskazane w art. 165 ust. 7) mogłyby nie złożyć funkcjonariuszowi propozycji służby. Brak określenia takich przesłanek świadczy o braku ustanowienia takiej prawnej instytucji. Wprowadzenie instytucji braku składania propozycji służby i wygaszania stosunku służbowego (tzw. warunkowego wygaszenia stosunku służbowego), wymagałoby ze strony ustawodawcy, aby obligatoryjnie zapisał kryteria (obiektywne i weryfikowalne) stosowania takiej instytucji oraz zapisał ewentualną drogę odwoławczą. Brak takich zapisów w ustawie wprowadzającej KAS rodzi stan absolutnej i oczywistej niekonstytucyjności przepisów przez brak prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji), brak jasności i precyzji przepisów prawa (art. 2 i art. 7 Konstytucji), wprowadzenie dyskryminacji i nierównego traktowania (art. 32 ust. 1 Konstytucji) oraz niezgodność z art. 60 Konstytucji (jasne kryteria przyjęć i zwolnień do służby mundurowej, ogólnie służby publicznej). Co więcej, interpretacja przepisu art. 170 ust. 1 ustawy wprowadzającej KAS jako podstawy do tego, aby nie składać funkcjonariuszom propozycji służby wprowadza stan totalnej "prawnej anarchii" tj. możliwość absolutnie arbitralnego "wybierania sobie" przez organy komu wręczyć propozycję służby z możliwością stosowania ewidentnej dyskryminacji ze względu na wiek, płeć czy działalność związkową oraz stanowiłoby prawdziwe pole do decyzji o charakterze nepotycznym oraz do tzw. "kolesiostwa". Rozsądny i racjonalny ustawodawca by do tego nie dopuścił, a to co się stało wynika z wadliwej interpretacji przepisów przez organy KAS. Skarżąca zwróciła też uwagę, że trudno podejrzewać, aby racjonalny ustawodawca podjął umyślnie i celowo działanie tak niezgodne z Konstytucją i orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, w którym zwracano uwagę, że funkcjonariusze służb mundurowych dla pełnej i fachowej realizacji ich zadań powinni pozostawać neutralnie politycznymi fachowcami i powinni pozostawać poza wszelkim wpływem polityków - temu właśnie mają służyć obiektywne przesłanki przyjęcia do służb (i odpowiednio również zwalniania z nich). W literaturze wskazywano także wprost, że ustawodawca nie może pozbawiać prawa do sądu funkcjonariuszy czy urzędników w toku przekształceń kadrowych albowiem taka regulacja pozbawia funkcjonariusza prawa do sądu, prawa do obrony swoich racji, a przyjmuje się powszechnie, iż ustawa nie może zamykać nikomu drogi do sądowego dochodzenia swoich praw, bo jest to niezgodne z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Zgodnie z art. 7 Konstytucji organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Przepis ten jest adresowany do organów władzy publicznej i jego znaczenie jest wyrażone literalnie wprost w treści tego przepisu - organy mogą podejmować działanie tylko wówczas, gdy pozwala im na to określony przepis prawa i tylko w granicach określonych przez ten przepis, który powinien mieć rangę ustawową, a zdaniem skarżącego ani ustawa o KAS ani ustawa wprowadzająca KAS nie wprowadzają zapisów dotyczących wygaszania stosunku służbowego funkcjonariusza poprzez brak złożenia mu propozycji przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej.