Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kozicka (spr.), Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik, Sędzia WSA Iwona Wiesner, Protokolant Specjalista Beata Kujawska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi M. B. na przewlekłość postępowania administracyjnego Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach w przedmiocie rozpoznania wniosku o zwrot kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych za granicą 1) stwierdza, że przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 2) oddala wniosek o zasądzenie sumy pieniężnej, 3) zasądza od Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach na rzecz strony skarżącej kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z 15 czerwca 2018 r. strona skarżąca - M. B., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył do tut. Sądu skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach w przedmiocie rozpoznania jego wniosku z 23 czerwca 2017 r. o zwrot kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych za granicą.
Formułując zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego oraz prawa materialnego, a to: art. 8, 12, 35 § 1 i 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm. zw. dalej Kpa) oraz art. 42d ust. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1793 ze zm., dalej także: ustawa lub ustawa o świadczeniach), autor skargi, wniósł dokonanie kontroli przewlekłości postępowania administracyjnego, którego dotyczy skarga, orzeczenie mocą art. 149 § 1a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm., dalej: Ppsa), że przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz przyznanie od organu na rzecz strony skarżącej odpowiedniej sumy pieniężnej, na podstawie art. 149 § 2 Ppsa, w wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 Ppsa oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, według norm przepisanych.
W jej uzasadnieniu zakwestionował w całości prawidłowość prowadzenia postępowania przytaczając rozwinięte argumenty przedstawione w jej petitum. Zaprezentował ocenę prawną podstawy działania organu.
Wyrokiem z dnia 17 października 2018 r. sygn. akt IV SAB/Gl 153/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu sprawy z przytoczonej na wstępie skargi M. B. (dalej też: "strona", "skarżący") na przewlekłość postępowania administracyjnego Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach (dalej także: "organ") w przedmiocie rozpoznania wniosku o zwrot kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych za granicą stwierdził, że organ dopuścił się przewlekłości postępowania (pkt 1), stwierdził, że przewlekłość postępowania nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt 2), odmówił przyznania skarżącemu kwoty pieniężnej przewidzianej w art. 154 § 6 Ppsa, (pkt 3) oraz odmówił zasądzenia kosztów postępowania (pkt 4).
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący zaskarżając go w zakresie jego pkt 2, 3 i 4 zarzucając mu:
I. na podstawie art. 174 pkt 1 Ppsa naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, a to art. 42d ust. 14 i 15 ustawy z 24 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 1938 ze zm., dalej także: ustawa lub też ustawa o świadczeniach), poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, i przyjęcie, że organ zwrócił się do krajowego punktu kontaktowego na terenie Republiki Czeskiej, pomimo iż taka okoliczność nie miała miejsca, czego konsekwencją było przyjęcie, że termin do wydania decyzji merytorycznej minął dnia 23 grudnia 2017 roku, pomimo iż w rzeczywistości minął dnia 23 sierpnia 2017 roku na podstawie art. 42d ust. 14 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (zwanej dalej Ustawą), czego konsekwencją było naruszenie art. 149 § 1 pkt 3 w zw. z art. 149 § 1a Ppsa i art. 149 § 2 Ppsa polegające na nie stwierdzeniu, że organ nie dopuścił się rażącego naruszenia prawa i nie zasądzeniu na rzecz strony skarżącej sumy pieniężnej określonej w art. 149 § 2 Ppsa;