Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Ewa Michna Sędziowie WSA Renata Czeluśniak (spr.) WSA Hanna Knysiak-Sudyka po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 11 września 2018 r. sprawy ze skargi małoletniej M. P. reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego V. P. na bezczynność Prezydenta Miasta - Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w przedmiocie wydania orzeczenia o niepełnosprawności I. zobowiązuje Prezydenta Miasta - Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności do rozpoznania wniosku skarżącej z dnia 19 stycznia 2018 r. w terminie 30 dni od dnia zwrotu akt organowi; stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności; III. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.
V. P. przedstawiciel ustawowy małoletniej M. P. w dniu 19 stycznia 2018 r. wystąpił do Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z wnioskiem w sprawie wydania orzeczenia o niepełnosprawności M. P. Do wniosku załączył kserokopię kart pobytu czasowego.
Dnia 22 stycznia 2018 r. powiatowy zespół wezwał V. P., na podstawie art. 64 § 2 Kpa, do usunięcia braków formalnych wniosku poprzez przedłożenie urzędowego potwierdzenia zameldowania dziecka na pobyt stały na terenie Gminy, w terminie 7 dni od doręczenia.
W odpowiedzi V. P., podniósł, iż małoletnia M. P. posiada zameldowanie na pobyt czasowy określony do dnia 10 września 2019 r. na terenie Gminy oraz wniósł o udzielenie wyjaśnień w zakresie otrzymania orzeczenia o niepełnosprawności. Do pisma załączył: kopię karty pobytu czasowego, zaświadczenie o zameldowaniu na pobyt czasowy oraz kopię umowy najmu lokalu mieszkalnego.
Dnia 6 lutego 2018 r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności pozostawił wniosek o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności bez rozpoznania, jednocześnie udzielając wyjaśnień w zakresie wydawania orzeczeń potwierdzających niepełnosprawność cudzoziemców spoza terenu Unii Europejskiej.
Kolejno dnia 23 marca 2018 r. V. P. złożył w Powiatowym Zespole do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ponaglenie.
Postanowieniem z dnia [...] 2018 r. znak [...] Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności uznał ponaglenie za nieuzasadnione, bowiem jak wskazał, w jego ocenie, organ I instancji nie dopuścił się bezczynności.
Pismem z dnia 26 kwietnia 2018 r. małoletnia M. P. reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego V. P. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Prezydenta Miasta - Powiatowy Zespół do Sprawa zarzucając naruszenie:
- art. 21 k.p.a. - poprzez brak jego zastosowania przy ustalaniu właściwość miejscowej organu właściwego do rozpoznania sprawy,
- art. 65 § 1 k. p. a. w zw. z art. 19 k.p.a. - poprzez brak ustalenia swojej właściwości miejscowej przez organ, a w przypadku ustalenia braku jej istnienia, poprzez nieprzekazanie wniosku do organu właściwego miejscowo, art. 64 § 2 k.p.a. - poprzez pozostawienie wniosku bez rozpoznania, mimo spełnienia przez wniosek warunków formalnych i braku wskazania wymagań ustalonych w innych przepisach prawa, których wniosek nie spełnia.
Biorąc pod uwagę powyższe wniesiono o zobowiązanie organu do merytorycznego rozpatrzenia wniosku.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł jej oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że nie był on zobowiązany do ustalania swojej właściwości miejscowej w sposób, o którym mowa w skardze. Z treści wniosku jednoznacznie wynikało bowiem, że V. P. wraz dzieckiem zamieszkuje w K przy ul. L. Tym samym jak podkreślił, nie zachodziły podstawy do ustalania właściwości miejscowej w oparciu o art. 21 k.p.a.
Organ podkreślił nadto, że podstawą pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia, obok art. 64 ust. 2 k.p.a. stanowiły przepisy prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w związku z art. 25 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności. Zgodnie z ww. przepisami właściwość miejscowa powiatowego i wojewódzkiego zespołu ustalana jest według miejsca stałego pobytu w rozumieniu przepisów ustawy o ewidencji ludności. Natomiast zgodnie z art. 25 ust. 1 powołanej ustawy potwierdzeniem miejsca stałego pobytu jest zameldowanie na pobyt stały. Tymczasem M. P. nie posiadała w dacie rozpoznawania wniosku zameldowania na pobyt stały, a więc brak było, zdaniem organu, przesłanek do prowadzenia postępowania wobec nieuzupełnienia opisanego braku wniosku.