Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał zarzuty skargi co do przewlekłego prowadzenia postępowania w przedmiocie wniosku skarżącego z dnia 1 kwietnia 2016 r. za zasadne. Jak słusznie zwracał już w trakcie postępowania i w skardze skarżący, pomimo długotrwałości prowadzenia postępowania, organ nigdy nie wyznaczył nowego terminu załatwienia sprawy i nie podał powodów niezałatwienia sprawy w terminie, zgodnie z art. 36 k.p.a. Organ najpierw przez długi czas (od złożenia wniosku do 2 czerwca 2016 r.) nie wykonywał w sprawie żadnych czynności, a następnie podejmował czynności, które należy ocenić jako jedynie pozorne. Polegały one na wzywaniu skarżącego do złożenia wyjaśnień bez wskazania czego konkretnie mają one dotyczyć (mimo, iż skarżący wyraźnie o to się zwracał). Organ pozostawił wniosek bez rozpoznania zarzucając nieuzupełnienie wniosku o wymagane dokumenty, pomimo, że o takie dokumenty wcześniej nie wzywał (tylko o złożenie nieskonkretyzowanych wyjaśnień), następnie uznał, że pozostawienie wniosku bez rozpoznania jest bezskuteczne, a następnie wydał postanowienie o zawieszeniu postępowania, które zostało uchylone wskutek uznania zażalenia skarżącego o braku ustawowych przesłanek do zawieszenia postępowania za uzasadnione. Pomimo uzyskania wywiadu środowiskowego w dniu 7 listopada
Sygn. akt III SAB/Kr 97/16
2016 r. nie podjął zawieszonego postępowania i decyzję kończącą postępowanie wydał dopiero w dniu 2 marca 2017 r. Ponadto wskutek przesłania niekompletnych akt postępowania skarga przez sąd nie mogła zostać rozpoznana w trybie uproszczonym, a akta składające się z kilku nieponumerowanych plików dokumentów potwierdzają jedynie chaotyczność prowadzenia przedmiotowego postępowania oraz dalszą niekompletność akt (brak w nich postanowienia o zawieszeniu postępowania, dowodu jego doręczenia, zażalenia na to postanowienie, dowodu doręczenia decyzji z dnia 2 marca 2017 r.).
Podnieść należy, że o ile jeszcze podjęcie pierwszej czynności w sprawie po upływie dwóch miesięcy od złożenia wniosku można tłumaczyć wpływem do organu bardzo dużej ilości wniosków o przyznanie świadczenia wychowawczego koniecznych do rozpoznania, to podjęte następnie czynności nie charakteryzowały się koncentracją, spójnością oraz przejrzystością. Pomimo bowiem zgodnych oświadczeń skarżącego oraz matki jego dzieci (które dołączyła do swojego wniosku k. [...] akt adm. sprawy znak: [...]), że wykonują pieczę nad dziećmi naprzemiennie oraz pomimo wyraźnego oddzielenia, podobnie jak w innych aktach prawnych, również w ustawie o pomocy państwa w wychowaniu dzieci kwestii formalnych wniosku oraz kwestii merytorycznych, organ nie potrafił, pomimo żądań skarżącego, sprecyzować zakresu koniecznych wyjaśnień poprzez zadanie konkretnych pytań (pisma z dnia 2, 9 i 13 czerwca 2016 r.). Pozostawił wniosek bez rozpoznania na podstawie art.19 ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci dotyczącego przypadku "złożenia nieprawidłowo wypełnionego wniosku", podczas gdy skarżący, jak wskazywał w trakcie postępowania, nie został nigdy wezwany do uzupełnienia, czy poprawienia złożonego wniosku. Następnie po stwierdzeniu "bezskuteczności" pozostawienia wniosku bez rozpoznania, organ zawiesił postępowanie do czasu przeprowadzenia wywiadu środowiskowego i pomimo jego otrzymania dniu 7 listopada 2016 r. "czekał" na wydanie decyzji do dnia 2 marca
2017 r. Ponadto zwrócić należy uwagę, że organ nie nadał biegu zażaleniu na bezczynność i przewlekłość postępowania pomimo pism skarżącego z dnia 17 października 2016 r. i z dnia 20 marca 2017 r.
Postępowanie w przedmiocie wniosku skarżącego o przyznanie świadczenia wychowawczego należy zatem uznać nie tylko jako przewlekłe, ale rażąco przewlekłe, gdyż rozpoznanie wniosku skarżącego trwało aż 11 miesięcy, pomimo, możliwości jego zakończenia co najmniej kilka miesięcy wcześniej. Zwłoka
8
Sygn. akt III SAB/Kr97/16 w rozpoznaniu sprawy przez organ jest nadmierna i nie znajduje uzasadnienia w obiektywnych okolicznościach sprawy. W związku z tym orzeczono jak w pkt II i III sentencji na podstawie art. 149 § 1 i 1a ppsa.
Co do grzywny orzeczono na podstawie art. 149 § 2 ppsa mając na uwadze wszystkie powyżej wskazane okoliczności i uznając jej wysokość za adekwatną do stopnia naruszenia prawa w przedmiotowym postępowaniu. Zakończenie postępowania co do wniosku skarżącego, orzekanie przez organ na podstawie nowych przepisów prawnych i to w sytuacji złożenia dwóch osobnych wniosków przez rodziców dziecka (vide np. wyrok tut. Sądu do sygn. akt II SA/Kr 1460/17) sprawiło, że Sąd nie uznał za zasadne wymierzenie grzywny w maksymalnej wysokości.