Przedmiotem postępowania w rozpatrywanej sprawie jest bezczynność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie rozpatrzenia wniosku skarżącego w przedmiocie umorzenia należności z tytułu ubezpieczenia społecznego za okres od [...] r. do [...] r.
W odpowiedzi na zapytanie Sądu, pismem z dnia [...] r., skarżący wyraźnie oświadczył, że skarga dotyczy spowodowania orzeczenia o umorzeniu należności z tytułu nieopłaconych składek za okres od [...] r. do [...] r., że skierowanie sprawy do Sądu spowodowane zostało brakiem decyzji ZUS. W piśmie procesowym z dnia [...] r. skarżący wniósł o zmianę kwalifikacji skargi, z bezczynność ZUS na postanowienie o umorzeniu zaległych składek. Niemniej w uzasadnieniu tego pisma pisze, że chce spowodowania postanowienia o umorzeniu zaległości w opłacaniu składek ubezpieczeniowych wraz z odsetkami za okres od [...] r. do [...] r. Wskazuje to, że przedmiotem skargi jest bezczynność ZUS. Potwierdza to wyraźnie oświadczenie pełnomocnika skarżącego złożone na rozprawie, że skarga w niniejszej sprawie dotyczy bezczynności ZUS, który dotychczas nie rozpoznał wniosku skarżącego i nie rozstrzygnął sprawy.
Z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności. W rozpatrywanej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia.
Jak wynika z akt sprawy, wniosek skarżącego o umorzenie należności z tytułu ubezpieczenia społecznego za okres od [...]r. do [...] r. ZUS pozostawił bez rozpoznania, na podstawie art. 64 § 2 kpa, o czym zawiadomieniem z dnia [...] r. poinformowano skarżącego.
Czynność z art. 64 § 2 kpa. jest czynnością jednostronną i władczą w tym sensie, ze zamyka drogę do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty, jest wreszcie podejmowana w sprawie indywidualnej. Posiada zatem wszystkie cech pozwalające na zakwalifikowanie jej do aktów lub czynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (zob. wyrok NSA w Warszawie z dnia 14 września 2011 r., II GSK 873/10). Skoro czynność pozostawienia podania (wniosku) bez rozpoznania podlega zaliczeniu do aktów i czynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. to ze wszystkimi konsekwencjami w postaci możliwości uczynienia jej przedmiotem skargi do sądu, wnoszonej w trybie art. 52 § 3 p.p.s.a.
Zatem w rozpoznawanej sprawie, organ pozostawiając wniosek o umorzenie zaległości składkowych bez rozpoznania, dokonał przewidzianej przez prawo czynności podlegającej zaskarżeniu do sądu. W tym stanie, nie można mówić o bezczynności po stronie organu w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego. Brak także możliwości w postępowaniu sądowym ze skargi na bezczynność badania przez Sąd zgodności z prawem tej czynności (pozostawienia wniosku bez rozpoznania). Badanie takie podlegałoby przeprowadzeniu, gdyby strona zamiast skargi na bezczynność zaskarżyła do sądu tą czynność. Tak się jednak nie stało.
W świetle tego, co powiedziano wyżej, w warunkach dokonania przez organ czynności z art. 64 § 2 kpa, nie można skutecznie zarzucić organowi bezczynności w sprawie. W konsekwencji podkreślić należy także, że przedmiotem postępowania sądowego nie była i nie mogła być sprawa merytoryczna w przedmiocie umorzenia wnioskowanych należności. Wskazać należy jednak, co wynika z akt sprawy, że toczy się nowe postępowanie w przedmiocie umorzenia przedmiotowych należności z tytułu składek ubezpieczeniowych.
Mając powyższe na względzie na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji.