Sprawa ze skargi na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie niezałatwienia w terminie wniosku o zezwolenie na pobyt czasowy i pracę
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Borońska Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca) Protokolant st. inspektor sądowy Ewa Bogulak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 3 lipca 2018 r. sprawy ze skargi D.U. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie niezałatwienia w terminie wniosku o zezwolenie na pobyt czasowy i pracę I. stwierdza, że Wojewoda D. dopuścił się bezczynności; II. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Wojewody D. do wydania decyzji w przedmiocie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę; III. stwierdza, że bezczynność Wojewody D. miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; IV. przyznaje od Wojewody D. na rzecz skarżącego sumę pieniężną w kwocie [...] ([...]) złotych; V. zasądza od Wojewody D. na rzecz skarżącego kwotę[...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/4

Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.

D. U. (dalej: skarżący) złożył ([...] marca 2018 r.) skargę na przewlekłość postępowania i bezczynność Wojewody D. (dalej: Wojewoda, organ), w związku ze sprawą jego wniosku z [...] października 2016 r. Działając na podstawie art. 3 § 2 pkt 8, art. 50 § 1, art. 52 § 2, art. 54 § 1 i art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U.

z 2018 r., poz. 1302 - dalej: p.p.s.a.), zarzucił naruszenie art. 8, art. 12, art. 35 § 1 i 3 oraz art. 36 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm. - dalej: K.p.a.) przez rażące przekroczenie terminów załatwienia jego sprawy. Wniósł o: 1) stwierdzenie przewlekłości postępowania i bezczynności organu, skutkujących niezałatwieniem w terminie sprawy z jego wniosku o zezwolenie na pobyt czasowy i pracę; 2) stwierdzenie, że przewlekłość i bezczynność miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3) zobowiązanie organu do wydania w sprawie decyzji; 4) przyznanie od organu na jego rzecz dwukrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia (zgodnie z art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a.); 5) skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym; 6) zasądzenie kosztów. Skarżący wskazał, że: 1) 17 października 2016 r. złożył wniosek o udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy i pracę w D. Urzędzie Wojewódzkim w Wydziale Spraw Obywatelskich i Cudzoziemców w W.; 2) w odpowiedzi, otrzymał pismo z 18 października 2016 r. wzywające do uzupełnienia dokumentacji, co uczynił w wyznaczonym 7-dniowym terminie; 3) dalej, otrzymał pismo z 25 października 2016 r. wzywające do uzupełnienia braków, w terminie 14 dni, czemu także uczynił zadość; 4) na kolejne pismo (z 12 grudnia 2016 r.), wzywające do uzupełnienia braków, również odpowiedział w terminie; 5) następnie, otrzymał pismo informujące go o możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się co do nich; 6) w sierpniu 2017 r., w związku z przeciągającym się postępowaniem, wniósł skargę na inspektora prowadzącego jego sprawę; 7) odpowiedzi na skargę udzielono mu pismem z 27 września 2017 r.; 8) pismem z 5 października 2017 r. (działając przez pełnomocnika), wystąpił o przedłużenie postępowania (powyższe było spowodowane koniecznością znalezienia nowego pracodawcy); 9) pismem z 28 listopada 2017 r., uzupełnił brakującą dokumentację; 10) od tego czasu Wojewoda nie podjął żadnych czynności w sprawie; 11) w związku z powyższym, jego pełnomocnik złożył zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie (2 marca 2018 r.). Zdaniem skarżącego, postępowanie Wojewody narusza art. 35 § 3 K.p.a., który stanowi, że "załatwienie sprawy wymagające postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w terminie miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania". Skarżący zaakcentował, że - na moment wniesienia skargi - upłynęło już ponad 16 miesięcy od dnia złożenia przez niego wniosku o pobyt czasowy. Skarżący stwierdził, że z bezczynnością organu administracji mamy do czynienia wówczas, gdy - w prawnie ustalonym terminie - organ ten nie podjął żadnej czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu albo nie podjął stosownej czynności. Motywował, że dla zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty (dlaczego nie została podjęta czynność). Dodał, że bezczynność organu należy rozumieć jako niewydanie w terminie decyzji lub postanowienia, względnie aktu lub czynności, wskazanych w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Na poparcie swoich racji powołał orzeczenia sądów administracyjnych. W odpowiedzi na skargę, Wojewoda wniósł o jej oddalenie w całości. Wskazał, że na tempo rozpoznawania przez niego spraw wpływ ma bardzo trudna sytuacja, związana z funkcjonowaniem urzędu, wynikająca z intensywnej fluktuacji pracowników, problemów kadrowych i dużej ilości składanych przez cudzoziemców wniosków, jakie wpływają do organu. Dodał, że to sam skarżący (za pośrednictwem pełnomocnika) - 16 października 2017 r. - wnosił o niewydawanie decyzji. Motywował, że planowane jest znaczne zwiększenie zatrudnienia, co przełoży się na skrócenie czasu prowadzenia postępowań. Powołał orzeczenia sądów administracyjnych, z których wynika, że w sprawie nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa. Informował, że - [...] kwietnia 2018 r. - wydał decyzję, mocą której udzielił skarżącemu zezwolenia na pobyt czasowy i pracę, które obowiązuje do [...] listopada 2020 r. Uznał, że w/w okoliczność winna być wzięta pod uwagę przez Sąd przy ocenie, czy bezczynność (przewlekłość) organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Strona 1/4