Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska - Szostak, Sędzia WSA Katarzyna Borońska, Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 lipca 2018 r. sprawy ze skargi O. S. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie załatwienia wniosku o zezwolenie na pobyt czasowy złożony w dniu [...] września 2017 r. I. stwierdza, że Wojewoda D.dopuścił się bezczynności; II. zobowiązuje Wojewodę D. do załatwienia sprawy w terminie 14 dni od daty otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; III. stwierdza, że bezczynność Wojewody D. miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; IV. przyznaje od Wojewody D. na rzecz skarżącej sumę pieniężną w kwocie 2.000 (dwa tysiące) złotych; V. zasądza od Wojewody D. na rzecz skarżącej kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.
O. S. (dalej: skarżąca) złożyła - [...] kwietnia (uzupełnioną [...] maja) 2018 r. - skargę na bezczynność Wojewody D. (dalej: Wojewoda, organ), w związku ze sprawą jej wniosku z [...] września 2017 r. Działając na podstawie art. 3
§ 2 pkt 8, art. 50 § 1, art. 52 § 2, art. 54 § 1 i art. 149 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U.
z 2018 r., poz. 1302 - dalej: p.p.s.a.), zarzuciła naruszenie art. 8, art. 12, art. 35 § 1 i § 3, art. 36 § 1 i art. 37 § 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm. - dalej: K.p.a.), przez przekroczenie terminów załatwienia jej sprawy w postępowaniu. Wnioskowała o: 1) stwierdzenie bezczynności organu i niezałatwienia w terminie sprawy z jej wniosku o zezwolenie na pobyt czasowy; 2) zobowiązanie organu do załatwienia jej wniosku w terminie 30 dni od daty otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 3) przyznanie od organu na jej rzecz sumy pieniężnej w kwocie 4.000 zł (zgodnie z art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a.); 4) skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym; 5) zasądzenie kosztów. Skarżąca wskazała, że: 1) [...] września 2017 r. złożyła - osobiście - wniosek o pobyt czasowy i pracę w delegaturze D. Urzędu Wojewódzkiego w J.G.; 2) pismem z [...] lutego 2018 r. (działając przez pełnomocnika) wniosła o umożliwienie wglądu w akta sprawy, o przyspieszenie rozpoznania sprawy i dosłała dokumenty; 3) także pismem z [...] lutego 2018 r. złożyła ponaglenie na niezałatwienie sprawy w terminie, wyczerpując drogę administracyjną; 4) do dnia sporządzenia skargi nie została poinformowana o przekazaniu ponaglenia do organu II instancji.
Zdaniem skarżącej, postępowanie Wojewody narusza art. 35 § 3 K.p.a., który stanowi, że "załatwienie sprawy wymagające postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w terminie miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania". Skarżąca akcentowała, że upłynęło już blisko 6 miesięcy od dnia złożenia przez nią wniosku i że od tego momentu Wojewoda nie podjął w jej sprawie żadnych działań. Abstrahując od powyższego, w opinii skarżącej, należy zwrócić uwagę na rażące przekroczenie terminu do przekazania (nieprzekazanie do dnia dzisiejszego) złożonego przez nią ponaglenia, które - zgodnie z art. 37 § 5 K.p.a. - powinno zostać przekazane do odpowiedniego organu w terminie 7 dni. Skarżąca dowodziła, że postawa Wojewody podważa jej zaufanie, jako strony, do działalności tego organu. Stwierdziła, że blokując przekazanie ponaglenia do właściwego organu uniemożliwiono jej dochodzenie praw na drodze administracyjnej, zmuszając do złożenia skargi. Uznała, że opisana sytuacja stanowi istotne naruszenie nie tylko art. 37 § 5 oraz art. 7, art. 8 i art. 10 K.p.a., ale także zasady demokratycznego państwa prawnego, wyrażonej w art. 2 Konstytucji RP. Strona skarżąca stwierdziła, że z bezczynnością organu administracji mamy do czynienia wówczas, gdy - w prawnie ustalonym terminie - organ ten nie podjął żadnej czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu albo nie podjął stosownej czynności. Motywowała, że dla zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty (dlaczego nie została podjęta czynność). Dodała, że bezczynność organu należy rozumieć jako niewydanie w terminie decyzji lub postanowienia, względnie aktu lub czynności, wskazanych w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Na poparcie swoich racji powołał orzeczenia sądów administracyjnych. Według skarżącej, Wojewoda winien zakończyć postępowanie (wydać decyzję) w terminie - maksymalnie - do końca października 2017 r., czego jednak nie uczynił. Za niezasadne uznała skarżąca prowadzenie postępowania już od niemal 6 miesięcy, podczas gdy sama sprawa nie jest szczególnie skomplikowana, nie było konieczne przeprowadzanie szczególnie wnikliwego postępowania dowodowego (np. powoływanie biegłego), co ewentualnie mogłoby uzasadniać przedłużanie postępowania. Podniosła, że organ nie podjął żadnej czynności w sprawie - w tym nie poinformował jej o wszczęciu postępowania i o powodach nierozpoznania sprawy w terminie (zgodnie z art. 36 § 1 K.p.a.), a także nie wezwał do uzupełnienia jakichkolwiek braków wniosku.