Sprawa ze skargi A. M. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie pomocy de minimis
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Guziński (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak, Sędzia WSA Ireneusz Dukiel, , Protokolant sekretarz sądowy Paulina Białkowska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 16 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi A. M. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie pomocy de minimis I. stwierdza przewlekłość postępowania; II. określa, że przewlekłość nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. wyznacza organowi Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. 30 dni od dnia prawomocności wyroku do załatwienia sprawy.

Uzasadnienie strona 1/15

W dniu [...] sierpnia 2011 r. do Dyrektora Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. (dalej: Zakład, ZUS) wpłynął wniosek A. M. (dalej: skarżąca, strona) o umorzenie kosztów związanych z egzekucją zadłużenia wynikającego z prowadzonego postępowania egzekucyjnego oraz o umorzenie zaległości ubezpieczeniowych wraz z odsetkami za zwłokę z uwagi na trudną sytuację finansową i zdrowotną. Skarżąca domagała się rozpatrzenia wniosku w ramach postępowania w sprawie pomocy de mini mis, zgodnie z przepisami Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2011 r. (nr [...]) Zakład wezwał skarżącą do złożenia informacji i dokumentów w zakresie pomocy publicznej. Skarżąca w dniu [...] września 2011 r. złożyła pismo, w którym poinformowała, że wnosi o udzielenie ulgi w ramach pomocy de minimis oraz przedłożyła oświadczenie przedsiębiorcy o nieotrzymaniu pomocy publicznej de minimis. Wskazała, że formularz informacji przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc de minimis złożyła w dniu [...] sierpnia 2011 r., jako załącznik do wniosku o udzielenie ulgi.

Pismem z dnia [...] czerwca 2012 r. skarżąca sprecyzowała swój pierwotny wniosek. Podniosła, że wnioskiem o umorzenie mają być objęte również koszty egzekucyjne, które stały się wymagalne po wszczęciu postępowania w sprawie umorzenia kosztów egzekucyjnych.

Powyższy wniosek skarżącej z dnia [...] sierpnia 2011 r. został przez ZUS rozpoznany jako: podanie o umorzenie zaległości z tytułu składek ubezpieczeniowych; jako podanie o umorzenie kosztów związanych z egzekucją zadłużenia wynikającego z prowadzonego postępowania egzekucyjnego.

Odnośnie pierwszej kwestii, decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. (Nr [...]) Zakład Ubezpieczeń Społecznych, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 83 ust. 4 oraz art. 28 ust. 1, 2, 3 i 3a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.) - utrzymał w mocy swą decyzję z dnia [...] października 2011 roku (znak [...]) w sprawie odmowy umorzenia zadłużenia z tytułu nie opłaconych w terminie składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia, odnosząc się do zarzutu strony skarżącej, że jej wniosek z dnia [...] sierpnia 2011 r. o umorzenie należności nie został rozpoznany jako wniosek o pomoc de minimis, ZUS uznał, że jest to stwierdzenie niesłuszne, albowiem zgodnie z art. 107 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej pomocą publiczną jest wszelka pomoc udzielana przez państwo lub ze źródeł państwowych, bez względu na formę, która poprzez uprzywilejowanie niektórych przedsiębiorstw lub niektórych gałęzi produkcji zakłóca konkurencję lub grozi jej zakłóceniem. Wsparcie udzielane przedsiębiorstwu (osobie prowadzącej działalność gospodarczą) jest uznawane zatem za pomoc publiczną pod warunkiem, że spełnione są określone kryteria.

Wskazano ponadto w uzasadnieniu, że brak jest w sprawie przesłanek do uznania stanu całkowitej nieściągalności, na podstawie art. 28 ust. 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zadłużenie skarżącej nie było objęte egzekucją prowadzoną za pośrednictwem urzędu skarbowego, a zatem nie ma podstaw do uznania stanu całkowitej nieściągalności. Organem uprawnionym do jego stwierdzenia jest naczelnik urzędu skarbowego, bądź komornik sądowy. Wskazano również, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego spłata należności przez skarżącą nie pozbawiłaby jej możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych. Nie zachodzą więc przesłanki umorzenie zadłużenia wynikające z art. 28 ust. 3a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Strona 1/15