Pracownik skierowany do pracy w Niemczech, który spełnił warunki do otrzymania ulgi podatkowej według przepisów prawa niemieckiego, nie może żądać zasądzenia od pracodawcy kwoty nadpłaconego przez niego podatku od wynagrodzenia, jeżeli z umowy o pracę wynikało, że pracodawca opłaca podatek od wynagrodzenia podatnika, który otrzymuje wynagrodzenie netto.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) przeciwko Przedsiębiorstwu Robót Komunikacyjnych (...) o wynagrodzenie, na skutek rewizji powoda od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy (...) - oddalił rewizję.
Powód Bolesław B. wniósł o zasądzenie od pozwanego 2.780,74 DM, tytułem ulgi podatkowej uzyskanej od wynagrodzenia za rok 1991 r. W piśmie procesowym z dnia 29 lutego 1996 r. powód sprecyzował swoje roszczenie i domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty 3.663,90 zł.
W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że był zatrudniony w pozwanym zakładzie pracy na stanowisku dyrektora filii w Berlinie. W tym okresie podlegał niemieckim przepisom o podatku od wynagrodzeń osób fizycznych. W 1991 r. powód spełnił określone w tych przepisach warunki do uzyskania stosownej ulgi podatkowej, która wyniosła 2.780,74 DM. Kwota ta została przekazana na konto pozwanego pracodawcy, który odmawia jej wypłaty powodowi.
Pozwane Przedsiębiorstwo Robót Komunikacyjnych w P. wniosło o oddalenie powództwa.
W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany zakład pracy wskazał, że powodowi przyznano wynagrodzenie netto, ze względu na świadczenie pracy za granicą. Wszelkie podatki od tak ustalonego wynagrodzenia ponosił pozwany, a powód otrzymywał pełne wynagrodzenie netto zgodnie z obowiązującą strony umową o pracę.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w P. postanowieniem z dnia 21 marca 1995 r. (...) odrzucił pozew z uzasadnieniem, że droga sądowa nie jest dopuszczalna, gdyż dochodzone roszczenie dotyczy rozliczeń podatkowych, które regulowane są decyzjami administracyjnymi.
Po rozpoznaniu wniesionego przez powoda zażalenia Sąd Wojewódzki w P. postanowieniem z dnia 29 maja 1995 r. (...) uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu-Sądowi Pracy w P. celem nadania jej prawidłowego biegu. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Wojewódzki przyjął, że sprawa nie dotyczy zwrotu podatku, lecz zaniżenia wynagrodzenia powoda. Skoro bowiem pozwany odprowadził zawyżony podatek, to tym samym zaniżył wynagrodzenie powoda. Powód błędnie wprawdzie sformułował roszczenie pozwu określając je jako zwrot nadpłaconego podatku, w istocie jest to roszczenie o wynagrodzenie, które podlega kognicji sądu pracy.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w P. wyrokiem z dnia 10 maja 1996 r. oddalił powództwo.
Sąd ustalił, że powód w okresie pełnienia funkcji dyrektora oddziału eksportu budownictwa kolejowego w Berlinie otrzymywał pełne, określone umową o pracę wynagrodzenie netto, a pozwany pokrywał wydatki związane z zatrudnieniem pracowników, w tym podatki od wynagrodzeń. Decyzją z dnia 10 marca 1994 r. niemiecki urząd finansowy rozliczył dochód powoda z tytułu wynagrodzenia za rok 1991 i uwzględniając prowadzenie przez powoda dwóch gospodarstw domowych, liczbę uczących się dzieci powoda oraz inne przesłanki, orzekł o zwrocie kwoty 2.780,74 DM z zapłaconego podatku. Kwota ta została wpłacona na konto pracownicze powoda założone przez pozwanego w Banku G. Jedynym dysponentem tego konta jest pozwany, który odmówił wypłacenia powodowi wymienionej kwoty, uznając tę kwotę za swój dochód.
Sąd zważył, że zgodnie z przepisami o zatrudnieniu pracowników za granicą przez pracodawców polskich pozwane przedsiębiorstwo obowiązane było do ponoszenia wszelkich obciążeń podatkowych związanych z zatrudnieniem swoich pracowników w Niemczech, w tym także powoda. W ocenie Sądu nadpłacony podatek stanowi zatem własność pracodawcy, a nie pracownika. Zastosowanie polskiego prawa pracy do polskich pracowników znajduje potwierdzenie w przepisie art. 33 par. 1 ustawy z dnia 12 listopada 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe /Dz.U. nr 46 poz. 290/, zgodnie z którym jeżeli strony nie dokonały wyboru prawa, stosunek pracy podlega prawu państwa, w którym strony w chwili powstania tego stosunku mają miejsce zamieszkania lub siedzibę.