Zgodnie z art. 40 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ tylko decyzje odnoszące się do obszarów objętych ochroną konserwatorską wymagają uzgodnienia z konserwatorem zabytków.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Lecha G. na postanowienie Generalnego Konserwatora Zabytków z dnia 29 kwietnia 1998 r. (...) w przedmiocie uzgodnienia warunków zabudowy - uchyla zaskarżone postanowienie i utrzymane nim w mocy postanowienie organu pierwszej instancji; (...).
Generalny Konserwator Zabytków postanowieniem z dnia 29 kwietnia 1998 r. (...) po rozpatrzeniu odwołania Lecha G. działając na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 w zw. z art. 144 Kpa i w zw. z art. 4 pkt 1 i art. 5 pkt 1, art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. "o ochronie dóbr kultury /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./ utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Z.-G. z dnia 6.03.1998 r.
Z uzasadnienia postanowienia odwoławczego wynika, że Wojewódzki Konserwator Zabytków w Z.-G. opisanym wyżej postanowieniem odmówił pozytywnego uzgodnienia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla nadbudowy budynku mieszkalnego i przebudowy budynków gospodarczych na działce Nr 758 przy ul. Ż. w I., Generalny Konserwator Zabytków podzielił stanowisko organu pierwszej instancji. Organ ten ustalił, że przedmiotowa posesja podlega ochronie konserwatorskiej na podstawie ustaleń planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta I., zatwierdzonego uchwałą (...) Rady Narodowej Miasta i Gminy w I. z dnia 23.06.1986 r.
Zabudowa znajduje się w kwartale ulic Ż.-B.-K.-K. oznaczonym na planie symbolem A 79 MW-U -zgodnie z opisem części tekstowej planu "winna zachować obecny charakter".
Kamienice przy ul. Ż. pochodzą z końca XIX wieku. Są to domy dwukondygnacyjne, z wysokimi dachami dwuspadowymi o wyrównanej linii kalenicy, krytymi dachówką ceramiczną. Posiadają ochronny detal architektoniczny. Stanowią zespół jednorodny pod względem architektonicznym i historycznym.
Planowana inwestycja nadbudowy budynku mieszkalnego jest niezgodna z powyższymi ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego.
Jej realizacja naruszyłaby układ kalenic budynków przez podwyższenie budynku o dodatkową kondygnację.
Również odmienny dach zakłóciłby harmonię budynków w zespole wyżej opisanym. Zasadnie więc Wojewódzki Konserwator Zabytków odmówił uzgodnienia tej inwestycji. Organ odwoławczy podkreślił więc, że inwestycja naruszyłaby sąsiedzki układ architektoniczny, bowiem w sąsiedztwie kamienic zabytkowych użytkowany jest pałac, który wraz z kompleksem zabudowań folwarcznych i parkiem objęty jest ochroną konserwatorską. Obiekt ten wpisany jest do rejestru zabytków pod Nr 112 na podstawie decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Z.-G. z dnia 16 lipca 1958 r.
Organ odwoławczy nie zajął stanowiska co do przebudowy budynków gospodarczych, bowiem organ pierwszej instancji nie wydał co do tej inwestycji postanowienia wobec braku materiału dowodowego tj. nie wskazania zakresu planowanych robót. W tej kwestii winno zapaść postanowienie.
W skardze wniesionej na postanowienie organu odwoławczego Lech G. zarzucił naruszenie art. 39 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, art. 3 ust. 2, art. 4 pkt 3, art. 27 ust. 3 ustawy o "ochronie dóbr kultury". Skarżący zarzucił wadliwą interpretację planu zagospodarowania przestrzennego i nieprawidłowe wnioski, że inwestycja naruszałaby linię kalenic bądź ogólną harmonię zespołu budynków.
W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko wnosząc o jej oddalenie.