Fakt zamieszkiwania właściciela nieruchomości poza strefą ochronną składowiska odpadów nie wyklucza istnienia po stronie tego właściciela interesu prawnego w rozumieniu art. 28 Kpa. Wynika on bowiem z prawa własności rzeczy, jeżeli właściciel wykaże, że uciążliwości dla środowiska związane z gromadzeniem odpadów oddziałują niekorzystnie na jego nieruchomość.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Bogusława P. na decyzję Ministra Środowiska z dnia 20 marca 2000 r. (...) w przedmiocie nieważności pozwolenia wodnoprawnego - uchyla zaskarżoną decyzje i poprzedzającą ją decyzję Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 15 lutego 1999 r., (...).
Minister Środowiska decyzją z 20 marca 2000 r. utrzymał w mocy decyzję Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z 15 lutego 1999 r. o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody G. z 6 czerwca 1983 r.
W uzasadnieniu wskazano, iż Bogusław P. nie był stroną postępowania zakończonego decyzją z 6 czerwca 1983 r. Zgodnie z art. 157 par. 2 Kpa postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. Ponieważ nie zachodziły przesłanki do wszczęcia postępowania z urzędu, a wniosek Bogusława P. nie pochodził od strony należało odmówić wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji. Skarżący nie wykazał, aby był stroną postępowania zakończonego decyzją z 6.06.1983 r.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Bogusław P. wniósł o uchylenie decyzji Ministra Środowiska i stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody G. z 6.06.1983 r. Rażącego naruszenia prawa skarżący upatruje w tym, że nie został powiadomiony o toczącym się postępowaniu o zmianę pozwolenia wodnoprawnego. Decyzja z 6.06.1983 r. narusza jego prawny interes, albowiem składowisko niebezpiecznych odpadów poprodukcyjnych zatruwa jego gospodarstwo, sąsiadujące z tym składowiskiem. Odpady te zatruwają powietrze, glebę, wodę i rośliny. Skażenie środowiska spowodowane przedmiotowym składowiskiem jest największe na kierunku południowo-zachodnim w odległości 500-1000 m od składowiska i właśnie w tej strefie znajduje się jego gospodarstwo. W wyniku tego skażenia padły hodowane zwierzęta, za które właściciel składowiska wypłacił odszkodowanie. Obecnie również toczy się proces odszkodowawczy w Sądzie Okręgowym w G. Składowisko zostało źle zaprojektowane, wadliwie wykonane i jest niewłaściwie eksploatowane.
W odpowiedzi na skargę Minister Środowiska wniósł o jej oddalenie i wyjaśnił, co następuje: Przepis art. 157 par. 2 Kpa jest podstawą do wszczęcia postępowania na wniosek strony lub z urzędu. Skarżący Bogusław P. nie uczestniczył w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji z 6.06.1983 r. Nadto jego gospodarstwo znajduje się poza strefą ochronną ustanowioną dla składowiska fosfogipsów w miejscowości W. Nie można więc było uznać wniosku skarżącego za wniosek pochodzący od strony. Nie znaleziono również podstaw do wszczęcia postępowania nieważnościowego z urzędu. Z powodu upływu 10 lat, od daty doręczenia stronom decyzji z 6.06.1983 r., przesłanki z art. 156 par. 1 pkt 1,3, 4 i 7 Kpa nie mogły stanowić podstawy do stwierdzenia jej nieważności. Nie można również zarzucić tej decyzji, że została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Przepisy art. 53 ust. 2 pkt 3 prawa wodnego stanowią, że gromadzenie ścieków i odpadów m.in. na gruntach przybrzeżnych jest rodzajem szczególnego korzystania z wód, które wymaga pozwolenia wodnoprawnego. Zatem była podstawa do wydania takiego pozwolenia i udzielono go zgodnie z zasadami określonymi w przepisach prawa wodnego. Nie zachodzą również przesłanki wymienione w pkt 5 i 6 art. 156 par. 1 Kpa.