Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./ obowiązującego wcześniej, jak i art. 3 obecnie obowiązującej ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509 ze zm./ za lokal mieszkalny uważa się wydzielony ścianami w obrębie budynku zespół izb łącznie z pomieszczeniami pomocniczymi, który służy do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych.
Z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1987 r. dotyczącego czynszów za lokale mieszkalne i użytkowe /Dz.U. nr 40 poz. 230 ze zm./ wynika, iż do powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego nie wlicza się powierzchni balkonów, tarasów, loggii, antresol (...) pralni, suszarni, strychów, piwnic i komórek na opał, (...).
Te właśnie pomieszczenia należą do tzw. pomieszczeń pomocniczych lokalu. Aby więc można było uznać, że określone pomieszczenie pomocnicze np. taras należało do konkretnego lokalu, winno być wyszczególnione w decyzji o przydziale.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Aliny i Aleksandra O. na decyzję Wojewody W. z dnia 31 grudnia 1997 r. (...) w przedmiocie nakazu rozbiórki tarasu - uchyla zaskarżoną decyzję.
Wojewoda decyzją z dnia 31 grudnia 1997 r. po rozpatrzeniu odwołania Aliny i Aleksandra O. utrzymał w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego z dnia 30 października 1997 r., którą to nakazano rozbiórkę tarasu od strony południowej budynku mieszkalnego położonego w O. przy ul. Z. w terminie 14 dni od uprawomocnienia się decyzji.
W uzasadnieniu podniesiono, że wcześniejszą decyzją z 26 lutego 1996 r. wydaną z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego zatwierdzono projekt budowlany i pozwolono na adaptację budynku mieszkalnego, garażu oraz ogrodzenia od ul. Z. i N. w O. Decyzja ta była zgodna z wydaną w dniu 27.10.1995 r. decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla tej inwestycji.
Na wniosek małżonków O. lokatorów mieszkania na I piętrze decyzja z 1996 r. została zniesiona decyzją z 9.10.1997 r. wydaną z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego poprzez uzupełnienie jej o warunek dotyczący robót budowlanych na poziomie piętra - od strony ul. Z., które mogły być rozpoczęte po wykwaterowaniu lokatorów użytkujących lokal mieszkalny na tym piętrze.
Inwestor Fundacja R. złożył opinię techniczną dotyczącą stropodachu tarasu południowego budynku i zwrócił się o wydanie nakazu jego rozbiórki. Z opinii wynika, że stropodach grozi zawaleniem i należy go niezwłocznie rozebrać. Stan techniczny stropodachu potwierdziła notatka z oględzin służb Nadzoru Budowlanego Urzędu Rejonowego w O. sporządzona 30.10.1997 r.
W związku z tym na podstawie art. 67 ust. 1 prawa budowlanego z 1994 r. wydano decyzję zaskarżoną.
W ocenie Wojewody decyzja ta jest zasadna w świetle ustaleń faktycznych dotyczących stanu stropodachu na tarasie i obowiązującej regulacji prawnej art. 67 prawa budowlanego. Równocześnie organ ten podniósł, że przedmiotowa decyzja nie wpływa na realizację wcześniejszych decyzji, które są ostateczne.
Decyzja o rozbiórce jest samodzielną decyzją wydaną w sytuacji, gdy obiekt budowlany z uwagi na stan techniczny stanowi zagrożenie bezpieczeństwa ludzi i mienia.
Organ nie był zobligowany do dostarczenia skarżącym ekspertyzy technicznej, bowiem zgodnie z art. 73 par. 1 Kpa ma obowiązek udostępnić stronie akta z wszelkimi dowodami.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniesionej przez Alinę i Aleksandra małżonków O. na decyzję Wojewody skarżący domagali się jej uchylenia zarzucając, iż decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego, którą utrzymano w mocy przez organ odwoławczy, jest nieważna.
Skarżący podnieśli, że w decyzji z 9.10.1997 r. Kierownika Urzędu Rejonowego orzeczono, że rozbiórka tarasu i rozbudowa w tej części budynku może nastąpić dopiero po wykwaterowaniu lokatorów czyli skarżących.
Skoro już rozstrzygnięto o rozbiórce w tej decyzji ustalając warunek wykwaterowania lokatorów, to Kierownik Urzędu Rejonowego nie mógł o tym samym orzekać nową decyzją 30.10.1997 r. nakazując rozebranie tego samego tarasu. Nowa decyzja wydana została z naruszeniem art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa i z mocy prawa jest nieważna. Ponadto w ocenie skarżących ekspertyza techniczna mogłaby stanowić podstawę remontu tarasu, a nie jego rozbiórkę.