1. Podnoszona w skardze okoliczność długoletniego składowania odpadów i brak wyciągnięcia w latach poprzednich prawnych konsekwencji w stosunku do zakładu nie może być poczytane jako usankcjonowanie funkcjonowania tego składowiska.
2. Deklarowany w skardze w przypadku "anulowania kary" zamiar rekultywacji terenu jak i zaprzestanie dalszego gromadzenia odpadów po dniu kontroli nie mają znaczenia prawnego dla wymierzenia kary dobowej. Nie mają również znaczenia dla oceny legalności zaskarżonej decyzji okoliczności dotyczące kondycji przedsiębiorstwa i jego stanu finansowego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Syndyka Masy Upadłości Spółki Akcyjnej "O." w K. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 24 marca 1999 r. (...) w przedmiocie wymierzenia kary dobowej za składowanie odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym - skargę oddala.
Zaskarżoną decyzją z dnia 24 marca 1999 r., Główny Inspektor Ochrony Środowiska po rozpoznaniu odwołania Spółki Akcyjnej "O. " od decyzji Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w O. z dnia 21 stycznia 1998 r. wymierzającej za gromadzenie odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym karę pieniężną dobową w wysokości 2.807,92 zł z oznaczenie początku jej biegu od dnia 4 listopada 1997 r. - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji W uzasadnieniu decyzji podano, że w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 4 listopada 1997 r. ustalono, że strona skarżąca składuje odpady w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym i wobec tego zgodnie z art. 110 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196/ obligatoryjnym było wymierzenie kary pieniężnej. Organ administracji podniósł, że kara taka jest wymierzana niezależnie od okoliczności towarzyszących temu składowaniu i przyczyn składowania wskazując równocześnie, że wymagania wynikające z tego przepisu zostały utrzymane w art. 37 w związku z art. 61 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o odpadach /Dz.U. nr 96 poz. 592/.
Skargę na tę decyzję wniósł Syndyk masy upadłości Spółki Akcyjnej "O." w upadłości zarzucając naruszenie prawa - art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa w związku z art. 3 pkt 1 ustawy o odpadach. Strona skarżąca podaje, że eksploatacja składowiska trwa od 1965 r. jednak nie został uregulowany jego stan prawny przez wydanie stosownych decyzji, a strona skarżąca nie miała funduszy, ażeby pokryć koszty wykonania niezbędnych otworów obserwacyjnych wód podziemnych w rejonie składowiska. które jednak było eksploatowane zgodnie z instrukcją i zaleceniem organów sanitarnych. Odpady gromadzono w taki sposób, że przesypywano je warstwą izolacyjną o grubości 30 cm, którą stanowił piasek, żużel, humus lub gruz budowlany. Strona skarżąca podaje, że po przeprowadzeniu w 1995 r. kontroli nie nakazano zamknięcia składowiska a istniejący stan nie uległ zmianie do dnia kontroli dokonanej 4 listopada 1997 r., po której wydano decyzję wymierzającą karę.
Z uwagi na sytuację ekonomiczną skarżącej nastąpiło ograniczenie produkcji i zmniejszeniu uległa ilość odpadów poprodukcyjnych, które skarżąca wywozi od dnia tej kontroli na wysypisko w O. Natomiast inne odpady i śmiecie skarżąca wywozi na wysypisko miejskie w G. Od momentu wymienionej kontroli skarżąca zaprzestała składować odpady na tym składowisku i w porozumieniu z Nadleśnictwem Lasów Państwowych w S.-O. zamierza przystąpić do prac rekultywacyjnych polegających na stworzeniu lub ukształtowaniu nowych wartości użytkowych. Strona skarżąca deklaruje przeznaczenie na poczet kosztów tej rekultywacji kwoty anulowanej kary dobowej. Skarga podnosi, że organ administracji w zaskarżonej decyzji zastosował niezgodną z art. 3 pkt 1 i art. 4 ustawy o odpadach interpretację pojęcia "odpadu" wskazując, że za odpad uważa się wszystkie substancje stałe nieprzydatne w miejscu i czasie, w którym powstały, a w myśl art. 4 ust. 1 tej ustawy odpady mogą być wykorzystywane w celach przemysłowych, energetycznych budowlanych lub jako surowce wtórne. Strona skarżąca podnosi, że takie zastosowanie odpadów było od samego początku wskazywane przez skarżącą i nie kwestionowane przez ochronę środowiska.