Organ odwoławczy nie może wydać decyzji umarzającej postępowanie odwoławcze na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa, jeżeli odwołanie wniósł podmiot, na którego wniosek zostało wszczęte postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji /art. 157 par. 2 Kpa/, ale następnie organ pierwszej instancji wydał decyzję umarzającą to postępowanie z powodu braku przymiotu strony u wnioskodawcy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jana B. i Bolesława Sz. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 19 czerwca 2000 r. w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 3 oraz art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ - uchylił zaskarżoną decyzję, (...).
Jan S. oraz Bolesław Sz. wnieśli do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 19 czerwca 2000 r. (...) umarzającą postępowanie odwoławcze od decyzji Wojewody (...) z dnia 18 kwietnia 2000 r., którą umorzono postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Ś. z dnia 30 grudnia 1998 r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę składowiska odpadów komunalnych w S.
Jan S. /pismo z dnia 6 lipca 1999 r./ oraz Bolesław Sz. /pismo z dnia 16 czerwca 1999 r./ złożyli do Wojewody (...) wnioski o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 30 grudnia 1998 r., zarzucając, że ta decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/. Decyzję wydano na podstawie przepisów prawa budowlanego, a zdaniem skarżących powinna być wydana na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o odpadach /Dz.U. nr 96 poz. 592 ze zm./ i rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 lipca 1998 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi albo mogących pogorszyć stan środowiska oraz wymagań, jakim powinny odpowiadać oceny oddziaływania na środowisko tych inwestycji /Dz.U. nr 93 poz. 589/. Zgodnie z art. 22 ustawy o odpadach decyzja powinna określać wymagania zapewniające ochronę życia i zdrowia ludzi, ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich, ochronę środowiska, sposób i termin rekultywacji terenu składowiska odpadów. Tymczasem decyzja z dnia 30 grudnia 1998 r. nie zawiera postanowień w tym zakresie. Nie została również sporządzona ocena oddziaływania na środowisko. Skoro ustawa o odpadach zapewnia przy budowie wysypisk "ochronę osób trzecich" to mieszkańcy wsi S., Z. i W. powinni mieć przymiot strony w tym postępowaniu.
Pismem z dnia 16 lipca 1999 r. Wojewoda zawiadomił o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Ś. z dnia 30 grudnia 1998 r., ale decyzją z dnia 18 kwietnia 2000 r. umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności wymienionej decyzji, ponieważ Jan S. i Bolesław Sz., którzy złożyli wnioski o stwierdzenie nieważności decyzji, nie mają przymiotu strony w tym postępowaniu. Obaj wnioskodawcy mieszkają w znacznej odległości od granicy terenu, na którym ma być usytuowane składowisko odpadów komunalnych w S. (...). W początkowym stadium postępowania nie zbadano, czy składający wnioski mają status strony i wobec tego wszczęte postępowanie na wniosek osób niebędących stronami należało umorzyć.
Bolesław Sz. i Jan S. wnieśli odwołania od powyższej decyzji, ale Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 19 czerwca 2000 r. umorzył postępowanie odwoławcze na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa, uzasadniając to tym, że nie są oni stronami w postępowaniu w rozumieniu art. 28 Kpa, ponieważ interes prawny powinien wynikać z przepisów prawa materialnego, a nie z wewnętrznego przekonania danej osoby.