Dopuszczalność skargi na niewydanie w ustalonym przez przepis prawa terminie decyzji przez naczelny organ administracji państwowej nie jest uzależniona od wyczerpania środków przewidzianych w art. 37 Kpa.
zobowiązał Ministra Kultury i Sztuki do wydania w terminie miesięcznym od dnia doręczenia odpisu niniejszego wyroku decyzji w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia nr 8 Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia 5 sierpnia 1949 r. wydanego w porozumieniu z Przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego o przejęciu na własność Państwa Drukarni (...).
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Bogdana Izabela G. wnosi o zobowiązanie Ministerstwa Kultury i Sztuki do wydania decyzji w sprawie z jej wniosku z dnia 28 stycznia 1991 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia 5 sierpnia 1949 r. ogłoszonej jako orzeczenie nr 8 w Monitorze Polskim z dnia 3 września 1949 r., część A, Nr A-59 poz. 804, liczba porządkowa 29.
W uzasadnieniu skargi skarżąca wyjaśnia, że powołanym wyżej orzeczeniem przejęto na rzecz Skarbu Państwa Drukarnię "K." Zdzisław G. i Ska w P., ul. W. 10. Pismem z dnia 6 lutego 1991 r. Ministerstwo Przemysłu przekazało wniosek do załatwienia według właściwości Ministerstwu Kultury i Sztuki. Ministerstwo to pismem z dnia 13 czerwca 1991 r. poinformowało, że "do sprawy powróci po uchwaleniu przez Sejm i opublikowaniu ustawy o prywatyzacji". Pełnomocnik skarżącej pismem z dnia 18 lipca 1991 r. wniósł o wydanie decyzji, uprzedzając, że w przypadku dalszej zwłoki złoży skargę do NSA. Ministerstwo 1 sierpnia 1991 r. poinformowało, że "z uwagi na zawiłość sprawy wniosek zostanie rozpatrzony w terminie trzech miesięcy". Mimo upływu tego terminu decyzja nie została wydana, a Ministerstwo poinformowało, że wskazane byłoby złożenie dodatkowych dokumentów. Dokumenty te zostały złożone wraz z pismem z dnia 12 grudnia 1991 r. Obecnie, dysponując wszelkimi dokumentami, Ministerstwo nie wydaje decyzji. Skarżąca nie miała możliwość złożenia zażalenia w trybie art. 37 Kpa, ponieważ skarga dotyczy działania Ministerstwa.
W odpowiedzi na skargę przedstawiono przebieg postępowania dotyczącego gromadzenia materiału dowodowego oraz wyrażono wątpliwość co do właściwości Ministra Kultury i Sztuki do wydania decyzji w tej sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Artykuł 216 par. 1 Kpa zawiera regulację dotyczącą dopuszczalności wniesienia skargi, gdy w ustalonym przepisami prawa terminie organ administracji państwowej nie wydał decyzji. Jest to unormowanie o charakterze generalnym i wobec tego ma zastosowanie do przypadków niewydania decyzji przez organy wszelkich stopni, w tym także organy naczelne. Takim organem jest Minister Kultury i Sztuki /art. 18 pkt 1 Kpa/. Istnieje zatem z mocy art. 216 par. 4 Kpa możliwość zobowiązania tego Ministra do wydania w określonym terminie decyzji.
Artykuł 216 Kpa uzależnia dopuszczalność wniesienia skargi na niewydanie decyzji od wyczerpania środków przewidzianych w art. 37 Kpa oraz od tego, czy skarga jest uzasadniona.
Pierwsza przesłanka sprowadza się do potrzeby wykazania, że strona wniosła zażalenie do organu administracji państwowej wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w art. 36 Kpa. Wobec regulacji zawartej w art. 127 par. 3 w związku z art. 144 Kpa nie przysługuje zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie przez naczelny organ administracji państwowej. W tej sytuacji dopuszczalność wniesienia skargi na niewydanie w ustalonym przez przepisy prawa terminie decyzji przez naczelny organ administracji państwowej nie jest uzależniona od wyczerpania środków przewidzianych w art. 37 Kpa.