Decyzja wydana na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./ nie rozstrzyga kwestii warunków technicznych planowanej inwestycji.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Krystyny i Andrzeja P. na decyzję Generalnego Konserwatora Zabytków z dnia 24 czerwca 1998 r. (...) w przedmiocie uzgodnienia dokumentacji projektowej i zezwolenia konserwatorskiego na rozbudowę budynku - oddala skargę.
Wojewódzki Konserwator Zabytków w O., decyzją z dnia 13 lutego 1998 r., wydaną na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./ i art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ zezwolił na rozbudowę istniejącego budynku mieszkalno-usługowego przy ul. G. na działce nr 20870 znajdującej się w obrębie zabytkowego układu Starego Miasta w O., wpisanego do rejestru zabytków województwa O. pod numerem (...), według projektu technicznego stanowiącego załącznik do decyzji. W uzasadnieniu podniesiono, że proponowana architektura budynku wpłynie korzystnie na jego wygląd i nie naruszy zabytkowego staromiejskiego układu urbanistycznego. Planowana rozbudowa spełnia wymagania określone w postanowieniu Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w O. z dnia 27 kwietnia 1995 r. uzgadniającym warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla tej inwestycji.
Odwołanie od tej decyzji wnieśli Krystyna i Andrzej P., właściciele sąsiedniej nieruchomości. Odwołujący się wskazali, że planowana rozbudowa ograniczy dostęp światła dziennego i słonecznego do pomieszczeń mieszkalnych w ich budynku, co obniży istniejące warunki rekreacji i wypoczynku. Ponadto podnieśli, że rozbudowa jest niezgodna z warunkami technicznymi, gdyż nie zostały zachowane odległości od granicy działki sąsiedniej oraz nie zapewniono bezpiecznego dojazdu do granicy inwestora. Zdaniem odwołujących się podniesienie dachu budynku od strony ul. G. spowoduje oszpecenie ich budynku.
Generalny Konserwator Zabytków, decyzją z dnia 24 czerwca 1998 r., wydaną po rozpatrzeniu odwołania Krystyny i Andrzeja P., utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w O. z dnia 13 lutego 1998 r. Organ odwoławczy stwierdził, że działanie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w O. było prawidłowe i zgodne z obowiązującymi przepisami. Na podstawie przedstawionej dokumentacji projektowej organ I instancji trafnie uznał, że planowana rozbudowa spełnia wymagania określone w postanowieniu uzgadniającym warunki zabudowy i zagospodarowania terenu planowanej inwestycji, nie narusza zabytkowego staromiejskiego układu urbanistycznego a tym samym jest dopuszczalna z punktu widzenia konserwatorskiego. Służby konserwatorskie nie są właściwe do rozpatrywania zarzutów podniesionych w odwołaniu, gdyż wykraczają one poza orzekanie na temat zgodności dokumentacji projektowej z zasadami ochrony i konserwacji zabytków. Wydanie przez wojewódzkiego konserwatora zabytków decyzji zezwalającej na prace przy budynku, nie zwalnia inwestora z obowiązku uzyskania innych uzgodnień i pozwoleń oraz wypełnienia określonych prawem obowiązków. Wypowiadanie się na temat zgodności projektu budowlanego z obowiązującymi przepisami należy do kompetencji właściwego organu nadzoru budowlanego.
Krystyna i Andrzej P. zaskarżyli decyzję Generalnego Konserwatora Zabytków do- Naczelnego Sądu Administracyjnego, domagając się uchylenia tej decyzji jak i poprzedzającego ją rozstrzygnięcia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w O. W uzasadnieniu skargi zostały powtórzone zarzuty odwołania.
W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Generalny Konserwator Zabytków wniósł o jej oddalenie, podnosząc, że zarzuty skargi w istocie nie dotyczą wydanego zezwolenia konserwatorskiego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga jest niezasadna.
Istotą rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji była ocena projektowanej rozbudowy z punkty widzenia ochrony konserwatorskiej zabytkowego układu urbanistycznego miasta. Skarżący w istocie nie sformułowali żadnego zarzutu, który miałby związek z przedmiotem rozstrzygnięcia. Subiektywna ocena skarżących, że planowana rozbudowa może spowodować oszpecenie ich budynku nie może być rozpatrywana w aspekcie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Zdaniem Sądu należy podzielić stanowisko organu odwoławczego, że podniesione przez skarżących zarzuty mogą być rozpatrzone przez organy nadzoru budowlanego na etapie zatwierdzania projektu budowlanego i udzielania pozwolenia na budowę. Decyzja wydana na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o ochronie dóbr kultury nie rozstrzyga bowiem kwestii warunków technicznych planowanej inwestycji.
Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzekł jak w sentencji.