Sprawa ze skargi na decyzję Generalnego Konserwatora Zabytków w przedmiocie zezwolenia na rozbudowę budynku mieszkalnego
Tezy

Przyjęcie, że miasto jest miastem zabytkowym, nie oznacza, że przebudowa każdego obiektu w tym mieście wymaga zezwolenia konserwatora zabytków.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Krzysztofa W. na decyzję Generalnego Konserwatora Zabytków z dnia 7 lipca 1998 r. (...) w przedmiocie zezwolenia na rozbudowę budynku mieszkalnego - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą, ją, decyzję organu pierwszej instancji; (...).

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją (...), z dnia 9 grudnia 1997 r. Wojewódzki Konserwator Zabytków w K., działając na podstawie art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./ oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego, zakazał Krzysztofowi W. realizacji "projektu koncepcyjnego rozbudowy i adaptacji budynku mieszkalnego w P. na budynek hotelu turystycznego, położonego przy ul. P. 11, róg N.-Ś".

Organ ustalił, że:

- obiekt przeznaczony do przebudowy położony jest w strefie B-2 ochrony konserwatorskiej miasta P.;

- usytuowany jest w sąsiedztwie zespołu zamkowo-pałacowego w P., wpisanego do rejestru zabytków województwa K. pod nr 652, według wpisu z 14 stycznia 1972 r., objętego ochroną prawną;

- w bezpośrednim sąsiedztwie przedmiotowego obiektu, po drugie stronie ulicy N.-Ś., znajduje się renesansowa baszta, należąca do ww. zespołu zamkowo-pałacowego;

- Miasto P. z uwagi na walory zabytkowe wpisane jest do rejestru zabytków województwa K. pod nr 17, według wpisu z 22 stycznia 1947 r.

Organ przyjął, że projekt przebudowy budzi zastrzeżenia, gdyż:

- nawiązuje do architektury rezydencjonalnej, niedostosowanej do jego lokalizacji;

- posiada "historyzującą" formę zaprojektowanej fasady, co może wywoływać wrażenie, że obiekt ten należy do zabytkowej zabudowy P.;

- wysunięcie zaś frontowego tarasu, przekracza granicę własności skarżącego.

Odwołanie od tej decyzji złożył inwestor - Krzysztof W.

Zarzuca on, iż Wojewódzki Konserwator Zabytków wydając ww. decyzję przekroczył dopuszczalną granicę ingerencji w jego zamierzenie inwestycyjne, ograniczając jego prawa. Wskazał, iż, jego zdaniem, zakaz realizacji wynika z subiektywnej oceny Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa.

Po rozpatrzeniu powyższego odwołania Generalny Konserwator Zabytków, decyzją (...), z dnia 7 lipca 1998 r. działając na podstawie art. 4 pkt 1, art. 5 pkt 1, art. 8 ust. 1 pkt 12 i art. 27 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury oraz art. 17 pkt 2, art. 127 par. 2 i art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ II instancji w uzasadnieniu swej decyzji, przytoczył ustalenia organu I instancji co do użytkowania przedmiotowego obiektu.

Podzielił też stanowisko Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków dotyczące oceny projektu i jego wad polegających na zakomponowaniu elewacji o bogatym detalu architektonicznym opracowaniem monumentalnego wejścia głównego ze schodami wysuniętymi znacznie przed lico budynku, poza linię regulacyjna ulicy. Podkreślił, iż organ I instancji przyjął, że przedmiotowy budynek stanowić będzie niepożądaną konkurencję dla usytuowanego w bezpośrednim sąsiedztwie zabytkowego zespołu zamkowo-pałacowego, co stwarzać może wrażenie, że projektowany budynek jest autentycznym elementem zabytkowego miasta.

Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, złożył Krzysztof W.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji. Wskazał, iż jego budynek nie jest wpisany do rejestru zabytków, położony jest poza strefą ścisłej ochrony konserwatorskiej, a Wojewódzki Konserwator nie wykazał, iż przebudowany budynek przyczyni się do zeszpecenia otoczenia zabytków lub widoku na zabytek.

Strona 1/2