Z treści art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ zaliczającego do zadań własnych gminy sprawy dotyczące ochrony środowiska i ochrony zdrowia mieszkańców nie można wyprowadzać uprawnienia gminy do uczestniczenia w postępowaniu w indywidualnej sprawie nawet jeśli postępowanie to jest związane z ochroną środowiska.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy Z.-Ś. na decyzję Ministra Środowiska z dnia 7 czerwca 2000 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego - skargę oddala.
Minister Środowiska decyzją z dnia 7 czerwca 2000 r. umorzył postępowanie odwoławcze w sprawie dotyczącej udzielonego decyzją Wojewody D. Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Usługowo-Handlowemu "M." Sp. z o.o. zezwolenia na usuwanie w tym na transport, na unieszkodliwianie i wykorzystywanie odpadów niebezpiecznych z procesów galwanicznych. W uzasadnieniu tej decyzji Minister podał, że wnoszący odwołanie Burmistrz Miasta i Gminy Z.-Ś. nie posiada przymiotu strony tego postępowania. W postępowaniu mającym na przedmiot udzielenie zezwolenia na odbiór i wykorzystywanie niebezpiecznych odpadów Burmistrz Miasta Z.-Ś. jest organem opiniującym, a nie stroną tego postępowania.
Skarga na tę decyzję wniesiona została do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez gminę Z.-Ś. W skardze wniesiono o:
- uznanie gminy za stronę w postępowaniu dotyczącym udzielenia omawianego zezwolenia
- uchylenia decyzji Ministra Środowiska i rozpatrzenie odwołania oraz uchylenie decyzji Wojewody D. z dnia 7 kwietnia 2000 r. oraz z dnia 31 lipca 2000 r. lub podjęcie umorzonego decyzją Ministra Środowiska postępowania odwoławczego.
Skarżący podnoszą, że skoro zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, w szczególności zaś sprawy ochrony zdrowia i ochrony środowiska, to gmina ma interes prawny jak i obowiązki w sprawach, których dotyczy omawiana decyzja, dopuszczająca działalność zagrażającą zdrowiu i życiu mieszkańców.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: wnioski zawarte w skardze nie mogły być uwzględnione, ponieważ wykraczają poza granice kompetencji Sądu Administracyjnego. Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonych aktów wymienionych w art. 16, w tym decyzji administracyjnych i stosownie do art. 22 ust. 2 uchyla decyzję /lub porozumienie/ jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów prawa materialnego lub procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub naruszenie przepisów dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.
W myśl art. 22 ust. 3 powyższej ustawy Sąd stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji lub postanowienia, jeśli zachodzą przyczyny określone w art. 155 Kpa. Sąd nie jest więc upoważniony ani do merytorycznego rozpoznawania spraw ani do zastępowania organów administracji w załatwianiu spraw decyzją lub postanowieniem.
Oceniając zaskarżoną decyzję w granicach przysługujących Sądowi kompetencji - Sąd nie znalazł podstaw do jej wzruszenia /uchylenia lub stwierdzenia nieważności/ nie dopatrując się aby decyzja ta naruszała prawo. Zgodnie z art. 127 par. 1 Kpa, od decyzji wydanej w pierwszej instancji odwołanie służy stronie. Stosownie do art. 28 Kpa, stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo, który żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.