1. Szczególna forma wyzbycia się własności przez dotychczasowego właściciela, przewidziana w art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60/, nakłada na organy decyzyjne w tych sprawach szczególny obowiązek ustalenia rzeczywistej woli osoby, której przypisuje się dokonanie czynności prawnej w postaci oddania gruntów pod drogi publiczne ze świadomością utraty ich własności, bez materialnej rekompensaty.
2. Uczestnictwo miejscowej ludności w realizacji zadań inwestycyjnych w ramach udziałów własnych ludności w realizacji części /fragmentów/ zadań objętych planem inwestycyjnym lub remontów powinno być uzgodnione w drodze umowy między inwestorem a jednostką organizacyjną reprezentującą miejscową ludność, podejmującą czyn społeczny, która powinna być - w myśl par. 6 ust. 2 uchwały nr 132 Rady Ministrów z dnia 2 września 1977 r. w sprawie czynów społecznych oraz pomocy Państwa w ich organizacji i realizacji /M.P. nr 24 poz. 122/ - zawarta w roku poprzedzającym rok realizacji danego zadania, najpóźniej w okresie opracowywania projektu planu, oraz powinna określić dodatkowe przesłanki zawarte w tym przepisie.
uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie przejęcia na własność Państwa części gruntów działki nr 836/1 zajętych pod ulicę wsi D.
Naczelnik Gminy H., po dwukrotnym rozpoznaniu sprawy w wyniku sprzeciwu Prokuratora Rejonowego w H., decyzją z dnia 27 listopada 1987 r. opartą na przepisie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60/, stwierdził, że zajęty pod drogę publiczną /ulicę/ grunt o powierzchni 91 m2 /0,01 ha/ w postaci części działki nr 836/1 położonej w obrębie wsi D., będący uprzednio własnością Konstantego O., stał się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa. W uzasadnieniu tej decyzji powołał się na fakt dobrowolnego odstąpienia przez mieszkańców wsi D., w tym również przez Konstantego O., części swych nieruchomości na poszerzenie pasa ulicznego z przeznaczeniem na budowę chodników. Dobrowolne odstąpienie polegało na pobudowaniu przez poszczególnych mieszkańców we własnym zakresie przy swoich posesjach ogrodzenia na linii oddzielającej pas uliczny od posesji.
Prace te, wykonane w latach 1977-1981 r., stanowiły częściowy udział mieszkańców wsi w czynach społecznych. Wartość tych czynów, w ogólnych kosztach modernizacji poboczy stanowiących sumę 2.109.837 zł, wyniosła około 115.000 zł. Realizacja czynów społecznych była zgodna z przyjętym uchwałą nr XIX/46/81 Gminnej Rady Narodowej w H. z dnia 28 lutego 1981 r. planem społeczno-gospodarczego rozwoju gminy na 1981 r. Okoliczności te, w toku wznawianego postępowania administracyjnego, zostały potwierdzone dowodem z zeznań zawnioskowanych przez Konstantego O. świadków. W wyniku nieuwzględnienia odwołania Konstantego O., Dyrektor Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w B., decyzją z dnia 31 grudnia 1987 r. nr G.V.8415/18/87, utrzymał w mocy zakwestionowaną decyzję. W motywach podniósł, że fakt dobrowolnego odstąpienia przez mieszkańców wsi D., w tym także przez Konstantego O. części swych gruntów pod budowę chodników, znalazł w oświadczeniu rady sołeckiej oraz innych mieszkańców wsi. Poza tym w aktach sprawy znajdują się dowody wskazujące na to, że w ogólnym koszcie ulicy udział miały prace społeczne mieszkańców wsi D., które weszły do planu społeczno-gospodarczego rozwoju gminy H. na rok 1981.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Konstanty O. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. Zarzucił, że bezpodstawne jest ustalenie dokonane przez organy administracji, iż w latach 1977-1981 mieszkańcy wsi D. dobrowolnie oddali grunty pod budowę drogi. Wyrównania linii, po której przebiegały ogrodzenia posesji nie można uważać za pracę wykonaną w ramach czynu społecznego. Właściciele posesji wykonywali i wykonują prace przy ogrodzeniach indywidualnie i w różnym czasie.
Uchwała Gminnej Rady Narodowej w przedmiocie planu społeczno-gospodarczego została podjęta w momencie, gdy modernizacja drogi została już zakończona. Nie może stanowić dowodu "potwierdzenie" rady sołeckiej, gdy organ ten powołano znacznie później, już po wykonanych robotach przy modernizacji ulicy. Poza tym dokument, w którym zawarte są zeznania świadków nie spełnia wymogów protokołu przewidzianych w przepisach Kpa i co najwyżej może być uznany za notatkę służbową. W odpowiedzi na skargę Główny Geodeta Wojewódzki w B. wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Poza tym sprecyzował czasokres wykonania prac związanych z przesunięciem ogrodzeń, określając go na rok 1981.