Ogłoszenie upadłości nie ma i nie może mieć wpływu na obowiązki tego podmiotu uiszczania świadczeń publicznoprawnych, podatkowych a w tym także ponoszenia opłat związanych z gospodarczym korzystaniem ze środowiska, jeżeli podmiot ten, po ogłoszeniu upadłości, nadal prowadzi działalność gospodarczą.
Ogłoszenie upadłości nie może być traktowane jako uprzywilejowanie tego podmiotu czy wyłączenia z obowiązku uiszczenia świadczeń publicznych
oddala skargę w przedmiocie ustalenia opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska.
Decyzją z dnia 30 lipca 1996 r. wydaną z upoważnienia Wojewody P., z powołaniem się na przepisy art. 86, 86a, 86b i 86g ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /tj. Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196/ oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1993 r. w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian /Dz.U. nr 133 poz. 638 ze zm./ - orzeczono o ustaleniu, za I półrocze 1996 roku, dla Odlewni Żeliwa "K." w upadłości, opłat za emisję zanieczyszczeń w kwocie 77.749,38 zł.
Decyzją z dnia 22 listopada 1996 r., wydaną z upoważnienia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, po rozpoznaniu odwołania Odlewni Żeliwa "K." w K., utrzymano w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji Ministra powołano się na dokonane ustalenia o emisji zanieczyszczeń do powietrza, które rodzą obowiązek uiszczenia opłat niezależnie od trudnej sytuacji finansowej danej jednostki organizacyjnej skoro przepisy ustawy nie przewidują możliwości odstąpienia od jej wymierzenia. Poza tym decyzja o emisji dopuszczalnej ilości zanieczyszczeń, którą dysponowała Spółka, utraciła moc gdyż obowiązywała jedynie do 31 grudnia 1995 r. wobec czego za I półrocze 1996 r. opłata prawidłowo została zwiększona o 100 procent. Wszystkie te względy uzasadniają utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji.
W skardze na powyższą decyzję Ministra, wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżąca Odlewnia Żeliwa "K." wniosła o jej uchylenie jako wydanej z naruszeniem prawa. Według twierdzeń skarżącej decyzja o dopuszczalnych emisjach zanieczyszczeń została wydana dla Odlewni przed upadłością z terminem obowiązywania do dnia 31 grudnia 1996 r. zaś z uwagi na rozpoczęcie procesu upadłościowego decyzja ta powinna być ważna do czasu prowadzenia działalności gospodarczej w ramach działania przedsiębiorstwa upadłego. W trakcie procesu upadłościowego nie powstaje nowe przedsiębiorstwo nie ma zatem żadnego uzasadnienia, aby występować o nową decyzję a w konsekwencji zwiększenie opłaty o 100 procent nastąpiło bez podstawy prawnej. Wszystkie te okoliczności zdaniem skarżącej uzasadniają wzruszenie zaskarżonej decyzji jako wydanej z naruszeniem prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega oddaleniu gdyż zaskarżonej decyzji nie można postawić zarzutu naruszenia prawa zarówno procesowego jak i materialnego.
Przede wszystkim prawidłowe jest ustalenie powołane w zaskarżonej decyzji co do tego, iż decyzja o dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń obowiązywała do dnia 31 grudnia 1995 r., które to ustalenie znajduje oparcie w materiale dowodowym sprawy /w skardze chyba omyłkowo wskazano datę 31 grudnia 1996 r. co zresztą wynika z dalszych wywodów skargi podważających zasadność podwyższenia opłat o 100 procent a także bezsporną okolicznością wystąpienia w dniu 28 czerwca 1996 r. o przedłużenie ważności decyzji o dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń/.
Aczkolwiek trafne są twierdzenia i wywody skarżącej wykazujące, że "decyzja o dopuszczalnych emisjach zanieczyszczeń została wydana (...) przed upadłością" oraz że "w trakcie procesu upadłościowego nie powstaje nowe przedsiębiorstwo" to jednak nie można podzielić wyprowadzonego na tej podstawie wniosku jakoby nie było "żadnego uzasadnienia, aby występować o nową decyzję". Jest wręcz przeciwnie. Ogłoszenie upadłości nie ma i nie może mieć wpływu na obowiązki tego podmiotu uiszczania świadczeń publicznoprawnych, podatkowych a w tym także ponoszenia opłat związanych z gospodarczym korzystaniem ze środowiska, jeżeli podmiot ten, po ogłoszeniu upadłości, nadal prowadzi działalność gospodarczą. Ogłoszenie upadłości nie może być traktowane jako uprzywilejowanie tego podmiotu czy wyłączenia z obowiązku uiszczenia świadczeń publicznych, jak to zdaje się wykazywać skarżąca.
Wreszcie niesposób podważyć zasadności podwyższenia opłat za I półrocze 1996 r. o 100 procent z uwagi na brak decyzji o dopuszczalnej ilości emisji zanieczyszczeń. Jak już była o tym mowa decyzja o dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń, wydana przed ogłoszeniem upadłości, wyekspirowała z dniem 31 grudnia 1995 r. zaś wystąpienie w dniu 28 czerwca 1996 r. o przedłużenie jej ważności było bezskuteczne /w odniesieniu do I półrocza 1996 r./ w konsekwencji stanowisko organu o podwyższeniu tych opłat uznać należy za prawidłowe.
W tym stanie rzeczy skoro podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku a jednocześnie brak jest zarzutów, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę, skarga podlega oddaleniu na podstawie art. 27 ust 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ co orzeczono jak w sentencji.