Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę
Tezy

1. Spółka cywilna nie ma przymiotu strony, w rozumieniu art. 28 Kpa, w postępowaniu administracyjnym. Nie może wobec tego skutecznie wszcząć postępowania administracyjnego, a w konsekwencji nie może też być adresatem decyzji administracyjnej.

2. Wszczęcie postępowania administracyjnego przez podmiot nie mający przymiotu strony, i wymienienie takiego podmiotu w decyzji administracyjnej, jako jedynego jej adresata, w żadnym wypadku nie może zostać zakwalifikowane jako nieprecyzyjne oznaczenie strony, skoro tego rodzaju uchybienie zostało wyszczególnione w art. 156 par. 1 pkt 4 Kpa jako przesłanka stwierdzenia nieważności.

3. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury /Dz.U. 1999 nr 98 poz. 1150 ze zm./ inwestor powinien uzyskać wcześniej - przed wydaniem pozwolenia na budowę - zezwolenie konserwatora zabytków na wykonanie robót budowlanych na terenie objętym ochroną zabytków. Wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę przyłącza wodociągowego mimo braku tego zezwolenia rażąco narusza art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Waldemara B. i Grzegorza G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 27 czerwca 2001 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę - skargę oddala.

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 27 czerwca 2001 r. (...) Główny Inspektor Sanitarny po rozpatrzeniu odwołania Grzegorza G., wspólnika spółki cywilnej Zakład Włókienniczy "F." s.c., od decyzji Wojewody Ł. z dnia 27 marca 2001 r., stwierdzającej na wniosek Marii K. nieważność decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia 29 grudnia 2000 r., zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą Zakładowi Włókienniczemu "F." s.c. w Ł., pozwolenia na budowę przyłącza wodociągowego na posesji przy ul. M. 5A w Ł. - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji wskazał, że teren na którym została zaprojektowana inwestycja jest wpisany do rejestru zabytków województwa łódzkiego, decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Ł. z dnia 26 kwietnia 1995 r. Stosownie do treści art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury, bez zezwolenia właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków, nie wolno zabytków przerabiać, odnawiać rekonstruować, konserwować, zabudowywać, odbudowywać, zdobić, uzupełniać, rozkopywać, ani dokonywać żadnych innych zmian. Tymczasem mimo braku wymaganego na podstawie art. 27 powołanej ustawy pozwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Prezydent Miasta Ł. wydał pozwolenie na budowę przedmiotowego wodociągu rażąco naruszając tym samym art. 32 ust. 1 ustawy Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. i art. 27 ust. 1 ustawy o ochronie dóbr kultury. Ponadto kwestionowana decyzja o pozwoleniu na budowę wodociągu została skierowana do spółki cywilnej "F." czyli do podmiotu nie posiadającego osobowości prawnej.

Zgodnie z art. 29 Kpa stroną może być osoba fizyczna lub osoba prawna. Zatem to wspólnicy mogliby być dysponentami prawa do nieruchomości przeznaczonej na cele budowlane, a nie spółka cywilna. W konsekwencji adresatami decyzji o pozwoleniu na budowę winni być wspólnicy, a nie spółka cywilna. Tym samym decyzja Prezydenta Miasta Ł. z dnia 29 grudnia 2000 r. wypełnia przesłankę do stwierdzenia jej nieważności z art. 156 par. 1 pkt 4 Kpa.

Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnieśli Waldemar B. i Grzegorz G., którzy domagali się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, zarzucając naruszenie art. 32 ust. 1, art. 33 ust. 2 pkt 1 art. 39 ustawy Prawo budowlane z 7 lipca 1994 r. oraz art. 27 ustawy o ochronie dóbr kultury i muzeach, przez wadliwą ich wykładnię oraz naruszenie przepisów art. 28, art. 29, art. 156 par. 11 pkt 2 Kpa i art. 156 par. 2 Kpa.

Zarzucili, iż przyłącze wodociągowe zostało zaprojektowane i wykonane w części na terenie działki nr 4/2 stanowiącej własność skarżących. Przebieg rury wodociągowej jest usytuowany w odległości 2,70 m od budynku -willi objętej ochroną konserwatorską. Ani lokalizacja inwestycji, ani sposób wykonania nie naruszyły w niczym interesu faktycznego i prawnego Marii K., której przysługuje prawo wieczystego użytkowania do sąsiedniej działki nr 4/1, na której usytuowana jest ta willa. Skarżący podnieśli, iż w toku kontroli robót budowlanych organy nadzoru budowlanego nie stwierdziły jakichkolwiek zagrożeń dla istniejącego budynku, objętego ochroną, dlatego w sprawie nie mogła mieć zastosowania norma art. 27 ustawy o ochronie dóbr kultury. Przepisu tego nie wolno interpretować rozszerzające - jak to uczyniły nieprawidłowo organy obu instancji orzekające w niniejszej sprawie. Skarżący zarzucili, iż po stronie Marii K. brak jest interesu prawnego wymagającego ochrony, przez wydanie stosownej decyzji konserwatora zabytków i dlatego brak jej uczestnictwa w charakterze strony postępowania o wydanie pozwolenia na budowę wodociągu nie mógł skutkować stwierdzeniem nieważności przedmiotowej decyzji. Nadto zrealizowanie inwestycji spowodowało nieodwracalny skutek prawny co jest negatywną przesłanką do stwierdzenia nieważności przewidzianą w art. 156 par. 2 Kpa. Skarżący twierdzili także w swej skardze, iż nieprecyzyjne oznaczenie strony mające niewątpliwie interes materialne prawny w wywołaniu postępowania administracyjnego i uzyskania koniecznej decyzji, nie spełnia przesłanek nieważności z art. 156 par. 1 pkt 4 Kpa.

Strona 1/2