Podjęcie uchwały o przystąpieniu do zmian studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie oznacza przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmiany w terminie określonym w art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, a tylko w takiej sytuacji plan zachowałby ważność, w granicach objętych uchwałą, do czasu uchwalenia nowego planu, jednak nie dłużej niż przez 9 lat od dnia wejścia w życie ustawy, tj. do końca 2003 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Miron Sędzia NSA Zofia Flasińska Asesor WSA Jakub Linkowski (spr.) Protokolant Dominik Niewirowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2005r. sprawy ze skargi F. T. na postanowienie Ministra Kultury z dnia [...] sierpnia 2003r. L.dz. [...] w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie organu I instancji
IV S.A. 3643/03
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2003r. Minister Kultury po rozpatrzeniu zażalenia F. T. na postanowienie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w L. z dnia [...] marca 2003r., którym uzgodniono projekt decyzji odmawiającej ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie stacji tankowania paliw płynnych wraz z budynkiem obsługi i zapleczem gastronomiczno-handlowym na działkach o nr ewid. [...],[...] i [...]położonych przy ulicy K. w P. - działając na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 1 i ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz.U. z 1999r. Nr 98, poz. 1150 ze zm.), art. 40 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999r., Nr 15, poz. 139 ze zm.) i art. 106 § 1 kpa oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa w związku z art. 144 k.p.a.- utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
W uzasadnieniu swego stanowiska organ naczelny podniósł, że przedmiotowa inwestycja planowana jest w strefie B i E ochrony konserwatorskiej, określonej w Miejscowym Planie Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego Miasta P., zatwierdzonego Uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w P. nr [...] z dnia [...] maja 1988r.
Wskazano, że planowana inwestycja jest sprzeczna z zapisem planu ponieważ w strefie B ochronie podlega zabytkowa zabudowa, układ komunikacyjny oraz zespoły komponowanej zieleni natomiast w strefa E obejmuje obszary stanowiące zabezpieczenie właściwego eksponowania zespołów i obiektów zabytkowych.
Planowanej inwestycji narusza zasady ochrony zabytków ponieważ będzie ona naruszać charkter zabudowy ul. K. , gdzie w ogrodach zlokalizowane są wolnostojące domy mieszkalne.
Na powyższe postanowienie skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł F. T., który wskazał, że planowana inwestycja nie będzie negatywnie oddziaływać na otoczenie.
Skarżący podniósł, że organ nie wziął pod uwagę jego słusznego interesu ponieważ gdy nabywał nieruchomość nie stawiano mu żadnych warunków, które wskazywałyby, że nie będzie mógł zrealizować planowanej inwestycji.
W odpowiedzi na skargę Minister Kultury wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację z zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona, chociaż z innych przyczyn niż w niej podniesiono.
Ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu następuje w oparciu o miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i po uzgodnieniu z organami administracji specjalnych wymienionymi w art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym.
Jednym z organów tam wymienionych jest wojewódzki konserwator zabytków, którego zgoda jest wymagana w odniesieniu do obszarów objętych ochroną konserwatorską. Ponadto kompetencje organów ochrony zabytków w zakresie działalności inwestycyjnej zostały określone w przepisach ustawy z dnia 15 lutego 1962r. o ochronie dóbr kultury.
Orzekające w niniejszej sprawie organy obu instancji w swych postanowieniach powołały się na ustalenia miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta P., zatwierdzonego Uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w P. nr [...] z dnia [...] maja 1988r. Zgodnie natomiast z art. 67 ust. 1 ustawy z dn. 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym / t.jedn. Dz.U. z 1999r. nr 15, poz. 139 ze zm./ - w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonego postanowienia organu naczelnego -miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy, utraciły moc po upływie 8 lat od dnia jej wejścia w życie tj. od dnia 1 stycznia 1995r.