1. Co do zasady postanowienia są zaskarżalne, w drodze zażalenia tylko wówczas, gdy przepis prawa tak stanowi. Z ustawy z dnia 14 marca 1985 r., o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. nr 12 poz. 49 ze zm./, jak też z art. 32 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, nie wynika, aby na postanowienie w przedmiocie opinii organu sanitarnego przysługiwało zażalenie.
2. Biuro projektów może mieć własny interes prawny w załatwieniu sprawy administracyjnej np. wnosząc o wydanie pozwolenia na budowę obiektu służącego własnej działalności projektowej. Nie może natomiast występować w imieniu innego podmiotu, który jest stroną postępowania, nawet jako pełnomocnik procesowy, stosownie bowiem do art. 33 par. 1 Kpa pełnomocnikiem strony może być osoba fizyczna posiadająca zdolność do czynności prawnych.
3. Przepis art. 20 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo budowlane /rozdz. 3 określający prawa i obowiązki uczestników procesu budowlanego/ stanowi, że do pod stawowych obowiązków projektanta należy opracowanie projektu budowlanego oraz uzyskanie wymaganych uzgodnień i sprawdzeń rozwiązań projektowych w zakresie wynikającym z przepisów, nie oznacza to jednakże z mocy tego przepisu staje się on stroną postępowania dotyczącego procesu inwestycyjnego lub też pełnomocnikiem strony w tym postępowaniu.
Z przepisu tego wynika jedynie, że projektant ma obowiązek przedstawić opracowaną przez siebie dokumentację do zaopiniowania, uzgodnienia i sprawdzenia rozwiązań projektowych właściwym organom, które dokonują na tej dokumentacji stosownych adnotacji w razie zajęcia pozytywnego stanowiska. Dokonanie takiej adnotacji stanowi czynność administracyjną o charakterze materialno-technicznym, nie jest natomiast rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej.
4. W sytuacji, gdy konieczne jest wydanie postanowienia przez właściwy organ administracji w przedmiocie uzgodnienia, pozwolenia lub opinii np. w sytuacji o której mowa w art. 32 ust. 1 Prawa budowlanego, o wydanie wymaganego postanowienia może wystąpić wyłącznie strona, a więc podmiot mający interes prawny w sprawie. Cytowany przepis stanowi, że postanowienie takie powinien "uzyskać inwestor", on więc z mocy ustawy jest stroną, która ma prawo wystąpić o załatwienie sprawy administracyjnej, której przedmiotem jest wydanie np. wymaganej opinii.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Renaty S. - Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe " D.-S." s.c. w K. na postanowienie Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 5 stycznia 1998 r. (...) w przedmiocie uzgodnienia lokalizacji zakładu krawieckiego w pomieszczeniu garażowym - uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu pierwszej instancji; (...).
Renata S. Firma "D.-S." s. c. w K. wniosła skargę na postanowienie Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 5 stycznia 1998 r. (...) utrzymujące w mocy postanowienie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia 29 października 1997 r. (...) w sprawie nie wyrażenia zgody na usytuowanie zakładu krawieckiego poniżej poziomu terenu w pomieszczeniach o wysokości 2,20 m w związku ze zmianą sposobu użytkowania pomieszczeń gospodarczych w pawilonie handlowo-usługowym w K. przy ul. Ch.
Zaskarżone postanowienie zostało wydane w wyniku rozpoznania zażalenia wniesionego przez Biuro Projektów "D." w K., na którego wniosek toczyło się postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie.
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podano, iż "jak wynika z dokumentów" inwestor bez zgody właściwego organu nadzoru budowlanego przystosował samowolnie pomieszczenia garażowe na potrzeby zakładu krawieckiego, w związku z czym organ nadzoru budowlanego nałożył na inwestora obowiązek uzyskania decyzji zezwalającej na zmianę sposobu użytkowania ww.. pomieszczeń. Biuro Projektów opracowało dokumentację dotyczącą zmiany przeznaczenia przedmiotowych pomieszczeń i wystąpiło z wnioskiem do PWIS w K. o wyrażenie zgody na odstępstwo od warunków technicznych "w zakresie wysokości i zagłębienia". Organ odwoławczy po dokonaniu analizy przedstawionych dokumentów uznał stanowisko organu I instancji za zasadne, bowiem pomieszczenia o wysokości 2,2 m nie spełniają wymagań higieniczno-sanitarnych dla prowadzonej w przedmiotowych pomieszczeniach działalności.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego użytkownik przedmiotowych pomieszczeń podniósł, iż pomieszczenie szwalni nr i jest wykorzystywane od 1993 r. Ponadto Zakład zlokalizowany w ww.. pomieszczeniach zatrudnia 23 pracowników i jego likwidacja spowoduje utratę pracy przez te osoby, w tym osoby niepełnosprawne.
W odpowiedzi na skargę wnosi się o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna; jednakże i innych przyczyn, niż podniesione w skardze. Stosownie do art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd nie jest związany granicami skargi, bierze zatem pod uwagę wszelkie okoliczności, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, niezależnie od zarzutów podniesionych przez stronę skarżącą.
Rozpoznając niniejszą sprawę Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż występuje w niej szereg kwestii wymagających szczegółowego wyjaśnienia, które jednak z naruszeniem art. 7, art. 75 par. 1 i art. 77 par. i Kpa nie zostały wyjaśnione przez organ orzekający w sprawie przed wydaniem zaskarżonego postanowienia.
W pierwszym rzędzie konieczne było zbadanie, jakie przepisy prawa i to zarówno materialnego jak i procesowego mają w tej sprawie zastosowanie.
Organ pierwszej instancji jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej /Dz.U. nr 12 poz. 49 ze zm./ oraz art. 106 i art. 123 Kpa. Przywołał również ogólnie rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm./.