1. Brak zgodności zamierzeń skarżących co do sposobu wykorzystania działki z treścią projektu planu nie oznacza, że zapisy planu i podjęta uchwała są niezgodne z prawem. W szczególności nie oznacza to, że przyjęte w projekcie planu rozwiązania są sprzeczne z konstytucją, która choć chroni własność indywidualną to dozwala nawet na wywłaszczenie nieruchomości na cel publiczny za słusznym odszkodowaniem.
2. Obowiązek uwzględnienia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego wnoszącego zarzut jest związane z równoczesnym naruszeniem porządku prawnego. Natomiast samo naruszenie prawem chronionego interesu prawnego wnoszącego zarzut, w tym jego uprawnień właścicielskich, nie stanowi dostatecznej przesłanki dla uwzględnienia zarzutu, jeśli rada gminy działa w ramach przysługującego jej z mocy art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ uprawnienia do ustalania przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu i uznania wynikającego z tego przepisu nie nadużywa.
3. W obowiązującym systemie prawnym brak jest regulacji, które nakładałyby na zarząd gminy obowiązek występowania do właściwego organu o zmianę przeznaczenia gruntów w każdym przypadku, gdy ich właściciele wyrażają taka wolę, stąd z faktu, że takiego wystąpienia zarządu gminy do właściwego organu o zmianę przeznaczenia działki nie będącej terenem budowlanym na inwestycyjne wykorzystanie nie było, nie można poczytywać jako naruszenie prawa. Gmina w projekcie planu teren obejmujący działkę skarżących pozostawiła w dotychczasowym wykorzystaniu a zatem nie zmieniła uprawnień skarżących co do sposobu wykorzystania własności i dysponowania tą działką.
3. Z art. 21 Konstytucji RP, statuującego zasadę ochrony własności, nie można wyprowadzać przyzwolenia dla nieograniczonego wykorzystania wszelkich gruntów pod zabudowę.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Krzysztofa Sz., Piotra K., i Franciszka N. na uchwały Rady Gminy N. z dnia 10 stycznia 2003 r. (...) w przedmiocie odrzucenia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi S.-W. w gminie N. - skargi oddala.
Zaskarżonymi uchwałami Rada Gminy N. w powołaniu na art. 24 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139/ i art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ odrzuciła zarzuty skarżących do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi S.-W. w gminie N.
W uzasadnieniu swego stanowiska Rada podała, że na terenie gminy N. występują ciągi ekologiczne o znaczeniu regionalnym, a bazą ich tworzenia są między innymi doliny rzek; Utraty, Zimnej Wody i Mrówki. Obszary te stanowią system odnowy i zasilania przyrody, należą do większych struktur biologicznie aktywnie kształtujących potencjał ekologiczny gmin N., B. i G.-M. Teren ten winien pozostać otwartym przyrodniczo aktywnym. Takie też jego przeznaczenie ustala obecnie obowiązujący plan ogólny zagospodarowania przestrzennego z 1994 r. oraz Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Teren ten dotychczas wykorzystywany był na cele rolne z adaptacją siedlisk rolniczy, plan miejscowy dopuszczał zabudowę jednorodzinna i usługowa jedynie wzdłuż istniejącej ulicy G. w pasie do 100 m. Obecna sytuacja ekonomiczna nie sprzyja wprawdzie utrzymywania gruntów rolnych, jednak nie wszystkie grunty rolne, których uprawa nie jest ekonomicznie uzasadniona muszą być zabudowane. W obszarze gminy znajduje się kilka enklaw terenu, które zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju muszą pozostać otwartymi i jedną z nich jest działka nr 44/3 której współwłaścicielami są skarżący, projekt planu przewiduje dla tej działki dotychczasowe przeznaczenie wynikające z dotychczas obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego z dnia 8 kwietnia 1994 r.
W skardze na wymienioną uchwałę Piotr K., Krzysztof Sz. i Franciszek N. zarzucają że przyjęte w projekcie planu zapisy co do przeznaczenia działki nr 44 naruszają ich interes prawny wobec nie przeznaczenia tego terenu pod budownictwo mieszkaniowe. Skarżący podnoszą, że grunty wymienionej działki to nieużytki, nie nadające się do gospodarczego wykorzystania i w ocenie skarżących na cele budownictwa mieszkaniowego winien być przeznaczony pas tej działki, o szerokości 180 m a nie tylko o szerokości 100 m. Skarżący zarzucają, że zaskarżone uchwały zostały podjęte z naruszeniem art. 24 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem powołano się przy ich podjęciu na interes prawny ogólny nie biorąc pod rozwagę interesu prawnego skarżących. Przy rozpatrywaniu zarzutów nie mogą być chronione tylko interesy społeczne nawet wówczas, gdy obejmują słuszne cele. ale w pierwszym rzędzie muszą być brane pod rozwagę interesy poszczególnych obywateli i jednostek organizacyjnych Powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 18 stycznia 2002 r. III RN 192/00 - OSNAPU 2002 nr 15 poz. 346 skarżący wywodzą, że rozpatrując zarzut rada gminy zobowiązana jest ocenić nie tylko zgodność projektu z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, lecz także ustalić czy zarzutem nie narusza interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego zarzut. Skarżący podnoszą, że z naruszeniem prawa rozpatrując zarzut Rada Gminy wzięła pod rozwagę interes ogółu przyjmując zasadę zrównoważonego rozwoju terenu objętego planem i stawiając go nad interesem skarżących. Skarżący podnoszą, że projekt planu zamyka na przyszłość możliwość swobodnego dysponowania nieruchomością a tym samym narusza interes prawny skarżących. Decyzja o ewentualnym wykorzystaniu i przeznaczeniu gruntu należy do właściciela i stanowi jeden z atrybutów prawa własności oraz uzależniona jest od sytuacji majątkowej właścicieli. Dlatego nie jest uzasadniony zarzut strony przeciwnej o niewykorzystaniu na cele budowlane części terenu należącej do skarżących a przeznaczonego w obowiązującym planie na cele budowlane, bowiem teren nie jest wyposażony w media co uniemożliwia inwestycje. Rzeczą organu było wykazanie dlaczego teren ten winien pozostać otwartym, czego uzasadnienie zaskarżonej uchwały nie wykazało. Przedmiotowy grunt nigdy nie był rolniczo wykorzystany a jego wartość ekologiczna wbrew stanowisku Rady Gminy jest wątpliwa.