Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - M. Myślińska (spr.) Sędziowie - K. Strzępek - A. Plucińska-Filipowicz Protokolant - E. Grędzińska po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 1992 r. sprawy ze skargi R. P. na decyzję Wojewody Warszawskiego z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji 2. zasądza od Wojewody Warszawskiego na rzecz R. P. 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy zł) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Burmistrz Dzielnicy [...] po rozpatrzeniu podania R. P. o wyrażenie zgody na wybudowanie domu mieszkalnego na nieruchomości przy ul. B. w W. powołując się na § 45 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego (Dz.U. Nr 8, poz. 48 z późn. zm.) decyzją z dnia [...] nie wyraził zgody na realizację przedmiotowego obiektu.
W uzasadnieniu decyzji podano, że budowa domu byłaby sprzeczna z art. 3 prawa budowlanego ponieważ plan zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy z 1982 r. przewiduje przeznaczenie powyższego terenu pod lasy i parki leśne.
W odwołaniu od tej decyzji R. P. podnosił głównie trudne warunki mieszkaniowe rodziny - (zamieszkuje z rodzicami i dwojgiem rodzeństwa w mieszkaniu o pow. 47 m2) - i brak szans na otrzymanie mieszkania spółdzielczego.
Wojewoda Warszawski decyzją z dnia [...] Nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji powtarzając uzasadnienie decyzji, a mianowicie, iż zachodnia część działki przeznaczona jest pod komunikację - trasa [...].
W skardze R. P. poza stanowiskiem wyrażonym w odwołaniu podniósł, że działka nie jest zalesiona a w jej sąsiedztwie znajdują się budynki mieszkalne.
Nowy plan zagospodarowania przestrzennego, który ma wejść w życie w 1992 r. przeznacza przedmiotową nieruchomość pod budownictwo usługowo-mieszkaniowe jednak skarżący chciałby uzyskać pozwolenie na budowę przed uchwaleniem planu, aby móc rozpocząć budowę w br. Projektowana trasa komunikacyjna zajmie część działki, a jej realizacja jest niepewna.
Odpowiadając na skargę Wojewoda Warszawski wniósł o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Według art. 33 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 17, poz. 99 z 1989 r.) podstawę wydania decyzji w sprawie wykorzystania gruntów na cele inwestycyjne stanowi miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który określając przeznaczenie terenu decyduje o dopuszczalności zabudowy zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz.U. Nr 38, poz. 229 z późn. zm.).
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że art. 3 prawa budowlanego nie pozwala na zabudowę działki skarżącego bowiem z ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego wynika, że przeznaczona jest ona pod lasy i parki leśne oraz komunikację.
W odwołaniu od decyzji organu I instancji, w skardze oraz na rozprawie skarżący podnosił, iż działka "ze wszystkich stron jest otoczona budynkami mieszkalnymi, z których część powstała niedawno". Rozmieszczenie budynków przedstawił na załączonym do odwołania szkicu sytuacyjnym, a na rozprawie przedstawił zdjęcia obiektów.
Wniesienie odwołania skutkuje przejęcie kompetencji do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy i nakłada w związku z tym na organ II instancji obowiązek ustalenia rzeczywistego stanu sprawy.
Organ odwoławczy zarówno w uzasadnieniu decyzji jak i w odpowiedzi na skargę uchylił się od zajęcia stanowiska odnośnie argumentów podnoszonych przez skarżącego.
Wyjaśnienie okoliczności faktycznych dotyczących zabudowy nieruchomości znajdujących się na terenie oznaczonym tym samym symbolem ma istotne znaczenie dla oceny czy nie została naruszona konstytucyjna zasada równości obywateli wobec prawa, która oznacza, że w takim samym stanie faktycznym powinny zapadać jednakowe decyzje administracyjne.
Zatem przy ponownym rozpoznawaniu sprawy należy wyjaśnić faktyczne zagospodarowanie działek na przedmiotowym terenie, czy i kiedy wydane były pozwolenia na budowę.
Powyższe uchybienia stanowią naruszenie art. 7, 77 § 1, 80 kpa w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy i dlatego w oparciu o art. 207 § 2 pkt 3 kpa i 208 kpa należało rzec jak w sentencji wyroku.