1. Opłacanie przez stronę podatku rolnego, należnego z tytułu prowadzenia działalności rolniczej, w tym także hodowlanej, nie zwalnia od obowiązku ponoszenia opłat, o których mowa w art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196/, należnych z tytułu wprowadzania przez gospodarstwo hodowlane zanieczyszczeń do powietrza.
2. Wynikające z art. 86b ust. 3 ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska, uprawnienia wojewody do wymierzenia opłaty na podstawie ustaleń dokonanych we własnym zakresie, nie mogą oznaczać dowolności polegającej na wskazaniu - i to nie w uzasadnieniu decyzji, lecz w załączniku - danych liczbowych bez jakiegokolwiek ich odniesienia do materiału dowodowego.
uchyla decyzje organów I i II instancji w przedmiocie ustalenia opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska.
Wojewoda (...) na podstawie przepisów art. 86, art. 86a i art. 86g ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196/ oraz par. 1 i par. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1993 r. w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian /Dz.U. nr 133 poz. 638 ze zm./ ustalił dla Fermy Drobiu (...) opłatę za gospodarcze korzystanie ze środowiska w 1994 roku. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono jedynie, że zgodnie z powołanymi w sentencji decyzji przepisami, jednostka organizacyjna, jaką jest Ferma Drobiu, ponosi opłaty za wprowadzanie zanieczyszczeń do powietrza.
Od wyżej wymienionej decyzji odwołanie wniosła strona podnosząc, że będąc rolnikiem od tuczu drobiu opłaca podatek, a ustalona w zaskarżonej decyzji opłata jest formą podwójnego opodatkowania. Ponadto strona stałe odpady ze spalania węgla w kotłowni wykorzystuje gospodarczo do utwardzania nawierzchni, a spaliny z kotłowni są w niewielkiej ilości. Powstające w procesie hodowli drobiu ubocznie zanieczyszczenia są pochodzenia naturalnego i nie biorą udziału w zanieczyszczeniu powietrza. Strona zarzuciła tak że, że zaskarżona decyzja nie zawiera ustaleń, opartych o pomiary czy badania własne organu, z których wynikał by rodzaj i ilość emisji szkodliwych substancji wprowadzanych do powietrza.
Organ odwoławczy decyzją wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organu II instancji stwierdzono, że w rozpoznawanej sprawie nie może budzić wątpliwości fakt, iż strona prowadząc w swoim gospodarstwie hodowlę drobiu, wprowadza do powietrza zanieczyszczenia w postaci amoniaku zawartego w odchodach oraz zanieczyszczenia pochodzące ze spalania opału stałego z kotłowni grzewczej, które to substancje wymienione są w załączniku Nr 1 do cytowanego w sentencji decyzji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1993 r.
Według organu odwoławczego, opłaty zostały ustalone prawidłowo w oparciu o program komputerowy, który uwzględnia emisję zanieczyszczeń pochodzących z kotłowni, których wskaźniki zostały opracowane przez instytuty naukowe.
Ilości zaś emitowanego amoniaku w budynku fermy znajdują potwierdzenie w obliczeniach komputerowych, posiadanych przez organ pierwszej instancji potwierdzonych w opracowaniu naukowym wykonanym przez rzeczoznawców z Akademii Rolniczo-Technicznej w (...).
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję strona skarżąca podtrzymała zarzuty podniesione już wcześniej w odwołaniu zarzucając zwłaszcza błędne przyjęcie, że w stosunku do skarżącego, prowadzącego hodowlę drobiu, mają zastosowanie przepisy o obowiązku ponoszenia opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska. Skarżący ponadto stwierdził, że dokonane przez organy obu instancji ustalenia są dowolne i niepełne, bowiem nie mają żadnego odniesienia do materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a opierają się jedynie o komputerowe wzory empiryczne i przesłanki teoretyczne, które nie mogły stanowić podstawy rozstrzygnięcia.