1. W rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ egzekucji administracyjnej podlegają tylko obowiązki o charakterze publiczno-prawnym.
2. Charakteru publiczno-prawnego nie ma nałożony w trybie art. 36 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo Budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, obowiązek doprowadzenia do rozgraniczenia nieruchomości.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marka W. na postanowienie Wojewody w C. z dnia 12 lutego 1993 r. Nr NB. 7355-4/92 w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia - I. uchylił zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie organu pierwszej instancji; II. zasądził od wojewody w C. na rzecz skarżącego Marka W. kwotę 50.000 /pięćdziesiąt tysięcy/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Kierownik Urzędu Rejonowego w M. decyzją z dnia 27 maja 1991 r., powołując się na art. 36 ust. 1 prawa budowlanego, nakazał Markowi W. wstrzymać prowadzenie prac budowlanych przy budowie budynku gospodarczego na posesji położonej w B. przy ul. Z. nr 3 oraz wykonać inwentaryzację wykonanych prac wraz ze szkicem sytuacyjnym działki przez uprawnioną służbę geodezyjną w terminie do dnia 30 czerwca 1991 r.
Ten sam organ dnia 12 sierpnia 1991 r. udzielił Markowi W. upomnienia z powodu niewykonania wskazanych decyzją prac. Następnie postanowieniem z dnia 12 marca 1992 r., powołując się na art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, zawiesił postępowanie w sprawie wykonania decyzji z dnia 27 maja 1991 r. do czasu prawnego ustalenia granicy z nieruchomością Romana G. Z kolei postanowieniem z dnia 10 lipca 1992 r., powołując się na art. 145 par. 1 pkt 1 Kpa, Kierownik Urzędu Rejonowego w M. wznowił postępowanie administracyjne w sprawie wykonania decyzji z dnia 27 maja 1991 r., motywując to faktem zrezygnowania przez Marka W. z obowiązku dokonania rozgraniczenia działek.
W dniu 28 sierpnia 1992 r. udzielone zostało Markowi W. następne upomnienie z powodu niewykonania prac wskazanych decyzją z dnia 27 maja 1991 r. oraz wezwano go do wykonania tych prac w terminie do dnia 20 września 1992 r. pod rygorem wszczęcia postępowania egzekucyjnego.
W dniu 10 grudnia 1992 r. został doręczony Markowi W. tytuł wykonawczy, wydany dnia 4 grudnia 1992 r. przez Kierownika Urzędu Rejonowego w M., stwierdzający, iż wobec niewykonania decyzji z dnia 27 maja 1991 r. zostało wszczęte przeciwko Markowi W. postępowanie egzekucyjne z urzędu. Tytuł wykonawczy został zaopatrzony w pouczenie o prawie wniesienia od niego zażalenia do Wojewody w C. w terminie 7 dni. Do tytułu wykonawczego zostało załączone postanowienie Kierownika Urzędu Rejonowego w M. z dnia 4 grudnia 1992 r. o nałożeniu na Marka W. grzywny w wysokości 300.000 zł w celu przymuszenia wykonania obowiązku wynikającego z tytułu wykonawczego.
W dniu 17 grudnia 1992 r. Marek W. złożył do Wojewody w C. zażalenie na postanowienie Kierownika Urzędu Rejonowego w M. z dnia 4 grudnia 1992 r. o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia. Treść zażalenia ogranicza się do kwestionowania zasadności obowiązków nałożonych na niego decyzją z dnia 27 maja 1991 r., w szczególności obowiązku dokonania rozgraniczenia nieruchomości.
Wojewoda w C. postanowieniem z dnia 12 lutego 1993 r., powołując się na przepisy art. 119, art. 121 i art. 122 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz art. 138 par. 1 Kpa, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu podniósł, że zarówno wszczęcie postępowania egzekucyjnego, jak i nałożenie grzywny w celu przymuszenia, wynikały z faktu niewykonania przez Marka W. obowiązków nałożonych decyzją z dnia 27 maja 1991 r. oraz zobowiązania złożonego przez niego 11 marca 1992 r. o ustalenie przebiegu granicy.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na to postanowienie Marek W. zarzucił, że niesłusznie został na niego nałożony obowiązek podjęcia czynności w celu rozgraniczenia nieruchomości. Taki obowiązek, jego zdaniem, powinien być nałożony na Romana G., skoro ten kwestionował przebieg linii granicznej. W konsekwencji brak było także podstaw do ukarania go grzywną.