1. Starosta, który jest organem uprawnionym do przyznania odszkodowania w trybie art. 86 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ nie jest organem właściwym do rozstrzygania spraw dotyczących uregulowania własności nieruchomości, na której doszło do powstania szkody Jest to sprawa o charakterze cywilnoprawnym należąca do właściwości sądu powszechnego.
2. Bez uprzedniego rozstrzygnięcia, kto jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości, na której doszło do powstania szkody, wydanie decyzji merytorycznej w trybie art. 86 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ nie jest możliwe.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2002 r. sprawy ze skargi:
1. Zygmunta Ś. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia 1 marca 2000 r. (...);
2. Stanisławy P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia 1 marca 2000 r. (...) w przedmiocie usunięcia drzew: - oddala obie skargi.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 marca 2000 r. w sprawie (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego przez Zygmunta Ś. na postanowienie Starosty P. z dnia 27 stycznia 2000 r. zawieszające postępowanie dotyczące przyznania odszkodowania za straty wyrządzone w drzewostanie leśnym na działce 122/5 w gminie S. - na podstawie art. 123 par. 1 i 2 w zw. z art. 97 par. 1 pkt 4 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego- utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 1 marca 2000 r. w sprawie (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego przez Stanisławę P. na postanowienie Starosty P. z 27 stycznia 2000 r. zawieszające postępowanie dotyczące odszkodowania za straty wyrządzone w drzewostanie leśnym na działce nr 122/5 w gminie S. - na podstawie art. 123 par. 1 i 2 w zw. z art. 97 par. 1 pkt 4 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego - utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.
W uzasadnieniu obu zaskarżonych do Sądu postanowień organ odwoławczy podniósł, iż w czasie prowadzenia robót ziemnych w związku z realizacją zadania inwestycyjnego pn. "Kanał Suchodolski II - modernizacja" na działce nr 122/5 w S. doszło do wyrządzenia szkód w drzewostanie leśnym na odcinku 4,96 km. Ponieważ działka nr 122/5 nie ma uregulowanego stanu prawnego, co ustalono w toku postępowania przed organem I instancji, a toczy się postępowanie sądowe mające na celu właśnie regulację stanu prawnego tej działki - organ I instancji prawidłowo uznał, iż jest to zagadnienie prejudycjalne, od którego zależy wydanie decyzji przez Starostę P. w przedmiocie wypłaty odszkodowań zainteresowanym osobom.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie (...) wniósł Zygmunt Ś. natomiast Stanisława P. wniosła skargę na postanowienie nr 246/2000. W skardze zarzucili, iż dokonano wycięcia 22 drzew na działce nr 122/5 oraz 35 drzew na działce nr 122/6. Z tego też względu domagają się odszkodowania w wysokości 4.896 zł i wywłaszczenia z nieruchomości zajętej pod budowę kanału oraz drogi wzdłuż kanału.
W odpowiedzi na skargi organ odwoławczy wniósł o ich oddalenie argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargi nie są zasadne.
Zgodnie z treścią art. 97 par. 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd - organ administracji publicznej zawiesza postępowanie. Pod pojęciem zagadnienia wstępnego rozumie się sytuacje, w których wydanie orzeczenia merytorycznego w sprawie będącej przedmiotem postępowania przed właściwym organem, uwarunkowane jest uprzednim rozstrzygnięciem wstępnego zagadnienia prawnego, zaś ocena tego zagadnienia wstępnego, gdyby ono samo w sobie mogło być przedmiotem odrębnego postępowania należy ze względu na jego przedmiot do kompetencji innego organu państwowego niż ten, przed którym toczy się postępowanie w głównej sprawie /por. Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz B. Adamiak, J. Borkowski, C.H. Beck, Warszawa 2000, str. 390/.