Oznaczenie pasa gruntu w ewidencji gruntów jako drogi wewnętrznej nie przesądza o publicznym charakterze drogi.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Wacława K. na decyzję Dyrektora Wydziału Komunikacji Urzędu Wojewódzkiego w S. z dnia 13 lipca 1987 r. w przedmiocie nakazania przywrócenia do stanu pierwotnego drogi wewnętrznej i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Miasta i Gminy M., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Dyrektora Wydziału Komunikacji Urzędu Wojewódzkiego w S. kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Dyrektor Wydziału Komunikacji Urzędu Wojewódzkiego w S. decyzją nr Krz.6688/33/87 z dnia 13 lipca 1987 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Miasta i Gminy M. z dnia 3 czerwca 1987 r., zakwestionowaną w odwołaniu Wacława K., nakazującą przywrócenie do stanu pierwotnego drogi oznaczonej w ewidencji gruntów numerem 750. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że wprawdzie pas gruntu zajmowany przez drogę nie został zaliczony do żadnej z kategorii drogi, jednakże z art. 14 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./ wynika, że mogą być drogi ogólnodostępne nie zaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych. Droga wskazana w decyzji jest drogą ogólnodostępną, oznakowaną przez Naczelnika Miasta i Gminy M. jako droga wewnętrzna, a jednocześnie oznaczona jest w ewidencji gruntów jako działka nr 750 o powierzchni ogólnej 0,39 ha i uwidoczniona na mapie ewidencyjnej wsi Cz. K. Droga ta służyła rolnikom jako droga dojazdowa do gruntów rolnych, a wobec samowolnego jej zaorania i zagrodzenia przez Wacława K. zaszła uzasadniona konieczność nakazania przywrócenia jej do stanu pierwotnego.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję Wacław K. zarzucił, że została ona wydana z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego oraz art. 11 ustawy o drogach publicznych. W szczególności wywodził, że sporny pas gruntu stanowi jego własność i nigdy nie był drogą publiczną.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Dla oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji niezbędne jest określenie prawnego charakteru pasa gruntu, będącego przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Chodzi w szczególności o to, czy spełnia on kryteria dające podstawę do zakwalifikowania go jako drogi publicznej w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./. Otóż w myśl tego artykułu drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie tej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.
Zasadniczymi wyróżnikami drogi publicznej zatem są dwa elementy: nieograniczona podmiotowo możliwość korzystania z drogi oraz zaliczenie drogi do określonej ustawowo kategorii, to jest - stosownie do art. 2 ust. 1 tej ustawy - do drogi krajowej, drogi wojewódzkiej, drogi gminnej bądź lokalnej miejskiej lub drogi zakładowej. Zaliczenie drogi do określonej kategorii, a w konsekwencji uzyskanie przymiotu drogi publicznej zależy ponadto od uchwały Rady Ministrów /droga krajowa/, wojewódzkiej rady narodowej /drogi gminne oraz lokalne drogi miejskie/, rady narodowej stopnia podstawowego /droga zakładowa/ bądź rozporządzenia Ministrów Komunikacji oraz Administracji i Gospodarki Przestrzennej /drogi wojewódzkie/.
Jedynie w stosunku do dróg kwalifikujących się jako drogi publiczne ustalono w rozdziale 2 cytowanej ustawy właściwość organów administracji państwowej w zakresie budowy, modernizacji, utrzymania i ochrony. Odnosi się to w równej mierze do przepisów rozdziału 4, regulujących problematykę pasa drogowego, w tym także do art. 36 i art. 39 ustawy, powołanych w zaskarżonej decyzji jako jej podstawa prawna.