Wobec powyższego nie można przyjąć, że stwierdzenie skarżącego, że osobiście nie pokwitował odbioru przedmiotowej przesyłki a odebrała ją żona, było wystarczające do obalenia domniemania prawdziwości zwrotnego poświadczenia odbioru decyzji i przyjęcia, w niniejszym postępowaniu, że skarżący w ten sposób uprawdopodobnił brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Skoro bowiem odebrał przesyłkę zawierającą decyzję osobiście w dniu 26 lipca 2016 r., co potwierdza adnotacja doręczającego, to jako niewiarygodną, bo nie znajdującą potwierdzenia w materiale dowodowym, należy uznać argumentację, że żona poinformowała go o odebraniu przez nią przesyłki 5 sierpnia.
Niezależnie od powyższego odnosząc się do pozostałych argumentów skarżącego, należy wskazać, że w świetle art. 43 k.p.a. statuującego instytucję doręczenia zastępczego odebranie przesyłki przez dorosłego domownika ma taki sam skutek prawny jak odebranie przesyłki przez jej adresata. Natomiast dorosły domownik nie musi posiadać jakiejś szczególnej legitymacji do odbioru korespondencji. Legitymuje go do tego wiek oraz fakt współzamieszkiwania z adresatem pisma. Osoba odbierająca korespondencję, składając swój podpis na potwierdzeniu odbioru, daje wyraz swej intencji, że odebraną przesyłkę przekaże adresatowi. Taka sytuacja oznacza, że doręczenie pisma, w razie nieobecności adresata do rąk dorosłego domownika uważa się za równoznaczne z doręczeniem pisma samemu adresatowi, co skutkuje przyjęciem, że dniem doręczenia pisma adresatowi w taki zastępczy sposób jest dzień jego doręczenia do rąk dorosłego domownika. Dla skuteczności tej czynności nie ma więc znaczenia kiedy następnie przesyłka zostanie przekazana jej adresatowi. Natomiast za brakiem zawinienia nie może przemawiać choroba psychiczna, bądź inna przyczyna dotycząca dorosłego domownika uprawnionego do odbioru przesyłek, która może powodować ujemne następstwa związane z przekazaniem korespondencji jej adresatowi. W takiej bowiem sytuacji osoba dbająca należycie o swoje interesy, aby uniknąć niekorzystnych skutków z tym związanych, powinna zabezpieczyć sposób odbioru korespondencji, szczególnie wówczas, gdy toczy się postępowanie administracyjne z jej udziałem. Może to uczynić poprzez złożenie w placówce pocztowej zastrzeżenia w zakresie niedoręczania przesyłek rejestrowanych osobie pełnoletniej zamieszkałej wraz z adresatem. Taka możliwość wynika z przepisów Prawa pocztowego (art. 37 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1113, oraz § 32 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z 29 kwietnia 203 r. w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego - Dz. U. z 2013 r., poz. 545 ze zm.). Brak takiego zastrzeżenia powoduje, że adresat nie może skutecznie powoływać się na brak winy w dochowaniu terminu do dokonania czynności liczonym od daty doręczenia przesyłki przez listonosza. Skarżący na dokonanie takiego zastrzeżenia się nie powoływał.
Natomiast, jak już wyżej wskazano, o braku winy w zachowaniu terminu można mówić jedynie wówczas, gdy strona działała z najwyższą starannością, jednakże dopełnienie czynności stało się niemożliwe z powodu trudnej do przezwyciężenia przeszkody, niezależnej od osoby zainteresowanej. Przy czym istnienie choćby winy nieumyślnej bądź dopuszczenie się nawet najmniejszego niedbalstwa po stronie zainteresowanego, wyklucza możliwość przywrócenia terminu (por. wyrok NSA z dnia 22 maja 1997 sygn. akt SA/Sz 630/96 publik. Lex 30784, wyrok z 14 stycznia 2000 sygn. akt I SA/Gd 794/99 Lex 40381). W okolicznościach sprawy słusznie organ uznał, że strona nie uprawdopodobniła, iż uchybienie terminu do wniesienia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy nastąpiło bez jej winy.
Mając powyższe na uwadze, Sąd nie dopatrzył się naruszenia zaskarżonym postanowieniem przepisów postępowania administracyjnego i na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.