Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 października 2013 r. sprawy ze skargi K. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta B. przyznał K.T. dodatek mieszkaniowy w kwocie [...] zł miesięcznie na okres od [...] do [...]. Rozstrzygnięcie to wydano na podstawie art. 2-8 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2001 r. w sprawie dodatków mieszkaniowych (Dz. U. Nr 156, poz. 1817 ze zm.). Natomiast w uzasadnieniu decyzji organ orzekający stwierdził, że wnioskodawca spełnia warunki wymagane do przyznania dodatku i przedstawił szczegółowe wyliczenie wysokości tego świadczenia.
Powyższa decyzja została utrzymana w mocy zaskarżoną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K., które rozpatrywało sprawę na skutek odwołania wnioskodawcy, kwestionującego wysokość przyznanego świadczenia, co wynika z treści uzasadnienia wyroku tut. Sądu z dnia 5.07.2012 r., sygn. akt IV SA/GL 894/11, dotyczącego kwestii terminowości wniesionego odwołania. Kolegium ponownie przedstawiło dane liczbowe dotyczące kwestii dochodowych oraz wydatków mieszkaniowych z uwzględnieniem powierzchni lokalu zajmowanego przez stronę oraz powierzchni normatywnej i wyliczyło wysokość dodatku mieszkaniowego zgodną z ustaleniami organu I instancji. Dlatego też decyzję tę uznało za prawidłową. Podkreśliło przy tym, że zgodnie z art. 6 ust. 10 powołanej ustawy wysokość dodatku, łącznie z ryczałtem, o którym mowa w ust. 7, nie może przekraczać z zastrzeżeniem ust. 11, 70 % wydatków przypadających na normatywną powierzchnię lokalu lub 70 % faktycznych wydatków ponoszonych na lokal, jeżeli powierzchnia tego lokalu jest mniejsza lub równa normatywnej powierzchni. Wbrew stanowisku strony wysokość dodatku nie musi więc stanowić 70 % ponoszonych wydatków mieszkaniowych.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego K.T. uznał przyznany mu dodatek za zaniżony z powodu działań pracowników organów administracyjnych i osób trzecich. Osobiście zna przy tym osoby, które przy wyższym dochodzie i lepszych warunkach mieszkaniowych otrzymują wyższy dodatek.
Odpowiadając na skargę organ odwoławczy postulował jej oddalenie, podtrzymując swoją dotychczasową argumentację.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest bezzasadna. Sądowa kontrola działalności administracji publicznej odbywa się wyłącznie w kryteriach legalności, a więc pod względem zgodności zaskarżonego aktu z przepisami prawa (art. 1 Prawa o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. Nr 153 z 2002 r., poz. 1269 ze zm.). Tymczasem zaskarżona decyzja całkowicie odpowiada wymogom prawa materialnego i procesowego. W toku przeprowadzonego postępowania organy zebrały odpowiedni materiał dowodowy, pozwalający na ocenę uprawnień skarżącego do dodatku mieszkaniowego i na podstawie tego materiału poczyniły szczegółowe ustalenia, które uzewnętrzniły w motywach swoich decyzji. Względem tych ustaleń skarga nie stawia żadnych konkretnych i racjonalnych zarzutów, w związku z czym Sąd z urzędu sprawdził ich poprawność, w tym i sposób wyliczenia wysokości dodatku nie stwierdzając jakichkolwiek nieprawidłowości. Merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy zostało wydane w oparciu o właściwe przepisy prawa materialnego zawarte w ustawie o dodatkach mieszkaniowych i rozporządzeniu wykonawczym, przewidujących dokładne regulacje, według których określa się rozmiar kwotowy uprawnienia do dodatku mieszkaniowego. Nie jest on zależny wyłącznie od dochodowości gospodarstwa domowego i stanu technicznego lokalu, ale również od rozmiaru lokalu i wysokości ponoszonych na niego wydatków. Nie jest zatem wykluczone pobieranie wyższego dodatku przez osoby z większymi dochodami od skarżącego, co czyni chybionym odnośny zarzut jego skargi. Trafnie również wskazał organ odwoławczy, że art. 6 ust. 10 cyt. ustawy wyznacza górny pułap wysokości dodatku, a nie jego obligatoryjny wymiar. Także zarzucane w skardze niewielkie opóźnienie w wydaniu decyzji II instancji nie miało wpływu na wynik sprawy. Pozostałe gołosłowne uwagi natury personalnej podnoszone przez skarżącego są bezskuteczne z punktu widzenia funkcji kontrolnej pełnionej przez sądy administracyjne.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzeczono, jak w sentencji.
sw