Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant Paulina Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lipca 2012 r. sprawy ze skargi T. M. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.
W dniu [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w R. wydał decyzję o braku podstaw do stwierdzenia u T. M. choroby zawodowej wymienionej w pozycji 19/1 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869), tj. przewlekłego zapalenia ścięgna i jego pochewki. Rozstrzygnięcie to wynikło z powodu nierozpoznania przedmiotowej choroby przez lekarzy dwóch kompetentnych placówek diagnostycznych.
W odwołaniu strona podniosła, że jest w trakcie leczenia rehabilitacyjnego oraz po rehabilitacji prewencyjnej ZUS i ma dodatkowe podstawy sądzić, że jej schorzenie nie jest właściwie zdiagnozowane.
Zaskarżoną decyzją [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w trybie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy decyzję I instancji, podzielając przedstawione w niej ustalenia i wnioski. W szczególności organ odwoławczy szeroko omówił treść wydanych w sprawie orzeczeń lekarskich, w których nie rozpoznano u strony schorzenia kwalifikującego się jako choroba zawodowa. Dlatego też brak rozpoznania klinicznego przewlekłego zapalenia ścięgien zginaczy i prostowników musiał skutkować odmową stwierdzenia przedmiotowej choroby zawodowej. Organ ustalił przy tym, że T. M. od 1984 r. pracuje w KWK [...] w R., początkowo jako robotnik na powierzchni, a później kolejno jako starszy referent, inspektor, starszy inspektor ds. BHP na powierzchni.
W skardze, błędnie nazwanej odwołaniem, T. M. wskazała na zapisy dokumentacji wytworzonej w toku leczenia rehabilitacyjnego, która jest zróżnicowana pod względem oznaczenia rodzaju schorzenia i różni się także od diagnozy medycznej postawionej w ramach niniejszego postępowania. Wyraziła swoje niezrozumienie - dlaczego w oparciu o te same wyniki badań MR lekarze stawiają odmienne diagnozy. Zwróciła nadto uwagę na utrzymujący się ból kciuka prawego, który jej zdaniem nie wynika z samoistnego zwyrodnienia stawów rąk.
Odpowiadając na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie może być uwzględniona, bowiem sądowa kontrola nie wykazała w zaskarżonej decyzji naruszenia prawa. Prawidłowo organ odwoławczy przytoczył w jej uzasadnieniu definicję choroby zawodowej sformułowaną w art. 2351 kodeksu pracy, zawierającą konieczną przesłankę, że ma to być choroba wymieniona w wykazie chorób zawodowych. Wydane na podstawie delegacji z tego Kodeksu rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych zawiera taki wykaz, a jednocześnie określa sposób i tryb postępowania dotyczący rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych.
W zakresie diagnostyki medycznej rozporządzenie w § 5 wymienia taksatywnie jednostki orzecznicze, w ramach których uprawnieni lekarze mogą orzekać o rozpoznaniu choroby zawodowej albo o braku podstaw do jej rozpoznania (§ 6 ust. 1 rozporządzenia). Zasadniczo dane zawarte w takim orzeczeniu lekarskim są wiążące dla inspektora sanitarnego (§ 8 ust. 1). Jedynie wówczas, gdy orzeczenie nie spełnia wymogów właściwych dla opinii biegłego, a więc gdy nie jest należycie uzasadnione, jest wewnętrznie sprzeczne lub niejasne, albo orzeczenia wydane w ramach dwustopniowej diagnostyki są wzajemnie sprzeczne, a sprzeczność ta nie została wyjaśniona w orzeczeniu placówki drugiego stopnia, to inspektor sanitarny nie może bezkrytycznie przyjmować takich orzeczeń, lecz winien korzystać z uprawnienia przewidzianego w § 8 ust. 2 cyt. rozporządzenia. W rozpatrywanym przypadku taka sytuacja jednak nie występuje, bowiem orzeczenia obu jednostek orzeczniczych są zgodne co do braku podstaw do rozpoznania u skarżącej choroby wymienionej w pozycji 19/1 wykazu chorób zawodowych. Orzeczenie Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego zostało przy tym wydane po kilkudniowej hospitalizacji skarżącej, przeprowadzeniu stosownych badań i uwzględnieniu dotychczasowej dokumentacji medycznej. Ustalenia i diagnozy postawione w obu orzeczeniach zostały należycie umotywowane i są na tyle jednoznaczne, że organ administracyjny nie mógł ich zakwestionować tylko z tego powodu, że część dokumentacji medycznej, pochodząca od lekarzy spoza placówek uprawnionych w zakresie diagnostyki chorób zawodowych, zawiera niektóre dane nie pokrywające się z treścią przedmiotowych orzeczeń. Zauważyć przy tym należy, że dokumenty przedłożone przez skarżącą, a pochodzące z okresu po wydaniu owych orzeczeń, nie pozostają z nimi w wyraźnej sprzeczności. W szczególności w informacji o przebytej rehabilitacji leczniczej jako ustalona przedstawiona choroba wskazała na zwyrodnienie wielostawowe stawów rąk (symbol M15), a jako choroba współistniejąca - zwyrodnienie stawów kręgosłupa (G 55). Chorobę [...] informacja ta wymienia natomiast jedynie w kategorii podejrzenia, co nie może być potraktowane jako diagnoza na równi z wcześniej w informacji postawioną. Tym bardziej uwaga ta nie mogła wpłynąć na tok i wynik kontrolowanego obecnie postępowania administracyjnego.
W rezultacie całkowicie należy podkreślić stanowisko organów sanitarnych, że nie wystąpiła konieczna przesłanka do stwierdzenia choroby zawodowej, jaką jest rozpoznanie takiej choroby przez kompetentną jednostkę orzeczniczą. Zbędne zatem było odnoszenie się do innych przesłanek, w tym zwłaszcza istnienia narażenia zawodowego, które zresztą w zaakceptowanych przez organy orzeczeniach lekarskich zostało potwierdzone.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r, poz. 270) orzeczono, jak w sentencji.
mw