Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik Sędziowie Sędzia NSA Szczepan Prax Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Rogowska-Bil po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi Z. M. na postanowienie Komendanta Powiatowego Policji w R. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa 1) uchyla zaskarżone postanowienie; 2) określa, że nie może być wykonane.
Wnioskiem złożonym w dniu 25 kwietnia 2013 r., aspirant sztabowy Z.M., powołując się na art. 88 ust. 4 oraz art. 93 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r., nr 287, poz. 1687 ze zm.) zwrócił się do Komendanta Powiatowego Policji w R. o zwrot kosztów dojazdu z miejscowości zamieszkania - O. do miejsca pełnienia służby - K. za okres począwszy od dnia 1 października 2012 r., w wysokości 250 zł odpowiadającej cenie biletu miesięcznego na powyższej trasie obowiązującej w PKS.
Pismem z dnia 17 maja 2013 r. Komendant Powiatowy Policji w R. powiadomił wnioskodawcę, iż jego żądanie nie może być zrealizowane. Wskazał bowiem, że w świetle art. 93 ust. 1 ustawy o Policji, zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby przysługuje policjantowi, który zajmuje lokal mieszkalny w miejscowości pobliskiej w rozumieniu art. 88 ust. 4 tej ustawy, czyli w miejscowości, z której czas dojazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem środkami publicznego transportu zbiorowego, zgodnie z rozkładem jazdy, łącznie z przesiadkami, nie przekracza w obie strony dwóch godzin, licząc od stacji (przystanku) położonej najbliżej miejsca zamieszkania do stacji (przystanku) położonej najbliżej miejsca pełnienia służby bez uwzględnienia czasu dojazdu do i od stacji (przystanku) w obrębie miejscowości, z której policjant dojeżdża oraz miejscowości, w której wykonuje obowiązki służbowe. W tym kontekście organ stwierdził, iż Z.M. nie spełnia wymogów warunkujących przyznanie przedmiotowego świadczenia albowiem z ustaleń Komisariatu Policji w G. wynika, że w okresie wymienionym we wniosku nie zamieszkiwał w miejscowości O.
W dniu 12 czerwca 2013 r. Z.M. złożył do wspomnianego wyżej organu raport datowany na 11 czerwca 2013 r., w którym ponownie wniósł o zwrot kosztów dojazdu z miejscowości pobliskiej do miejsca pełnienia służby, za okres od października 2012 r. do kwietnia 2013 r. kwestionując prawidłowość ustaleń, jakoby we wskazanym okresie miał nie zamieszkiwać w O. Zaznaczył, że ustalenie takie miało wynikać z rozmowy przeprowadzonej z jego bratem. Wnioskodawca podkreślił, iż zamieszkiwał w powyższej miejscowości oraz zażądał dołączenia do akt notatki urzędowej z czynności polegającej na rozpytaniu na tę okoliczność jego brata. Równocześnie zaakcentował, że w toku przeprowadzonego w niniejszym zakresie postępowania nie zapewniono mu możliwości udziału w każdym jego stadium, ani nie umożliwiono mu wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego, jak również nie uwzględniono dowodów będących w posiadaniu organu, a wynikających "z całokształtu świadczeń przysługujących funkcjonariuszowi Policji z tytułu jego miejsca zamieszkania".
Pismem z dnia 1 lipca 2013 r. Komendant Powiatowy Policji w R. poinformował wnioskodawcę, iż podtrzymuje swoje wcześniejsze stanowisko wyrażone w przywołanym piśmie z dnia 17 maja 2013 r. i ponownie odmawia wypłaty żądanego świadczenia.
W dniu 16 lipca 2013 r. Z.M. złożył do powyższego organu pismo datowane na 15 lipca 2013 r., w którym zawarł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Powołał się na art. 52 § 3 w związku z art. 3 § 2 i art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., żądając stwierdzenia bezskuteczności czynności materialno-technicznej polegającej na odmowie przyznania świadczenia objętego jego wnioskiem oraz domagając się wypłaty tego świadczenia. Strona podkreśliła, że prawo do zwrotu kosztów przejazdu z miejscowości pobliskiej do miejsca pełnienia służby przysługuje policjantowi z mocy samego prawa i wykazanie uprawnienia jest kwestią działania funkcjonariusza ubiegającego się o jego przyznanie. Jedyną czynnością, którą może w tym zakresie przeprowadzić organ Policji jest więc wezwanie funkcjonariusza do wykazania za pomocą świadków, że w okresie wskazanym we wniosku zamieszkiwał w miejscowości pobliskiej. Brak było zatem podstaw do dokonywania przez Komendanta Powiatowego Policji w R. czynności sprawdzających w miejscu zamieszkania policjanta, a tym samym czynności takie, polegające na rozpytywaniu jego brata, na których oparto wydane w sprawie rozstrzygnięcie, należy uznać za rażąco naruszające prawo, a co za tym idzie nieważne. Równocześnie Z.M. opisał szereg uchybień procesowych, do których doszło w prowadzonym postępowaniu zarzucając organowi naruszenie zasady prawdy obiektywnej wynikającej z art. 7 K.p.a., oraz zasady czynnego udziału strony w postępowaniu, sformułowanej w art. 10 tego Kodeksu.