Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Rogowska-Bil po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2013r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] r.. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej uchyla zaskarżoną decyzję
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W., decyzją z dnia [...] r., na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 z późn. zm.) odmówił A.K. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w tej ustawie. W uzasadnieniu organ wskazał, że skarżąca wykonywała w okresie wojny pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszkania, zatem praca ta nie była połączona z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.
W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, decyzją z dnia [...]r., utrzymał w mocy opisaną wyżej decyzję własną. Podniósł, że A.K. pracowała w miejscowości K., oddalonej od jej stałego miejsca zamieszkania o około 11 km., wobec tego nie można mówić o represji w rozumieniu art. 2 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny Gliwicach, w wyniku rozpoznania skargi wniesionej przez A.K., wyrokiem z dnia 13 września 2011 r. w sprawie o sygn. akt IV SA/Gl 823/10 uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazał, że organ administracji nie przeprowadził czynności dowodowych w zakresie ustaleń dotyczących wysiedlenia skarżącej i wywiezienia jej do miejsca wykonywania przez jej matkę pracy przymusowej. Sąd podkreślił, że organ zaniechał przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w oparciu o przesłuchanie skarżącej w trybie art. 86 K.p.a., a także przesłuchania wskazanych przez nią osób w charakterze świadków. Wobec tego nie przeprowadził postępowania dowodowego mającego na celu wyjaśnienie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, w tym przede wszystkim nie dokonał ustaleń w zakresie tego, czy nastąpiła utrata więzi skarżącej z otoczeniem i rodziną wskutek jej wywiezienia do innej miejscowości, a więc czy miała miejsce deportacja skarżącej.
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, w wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania, decyzją z dnia [...]r., utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...]r. W uzasadnieniu wskazał między innymi, że w celu wykonania zaleceń zawartych w wyroku WSA, przeprowadził dowód z przesłuchania strony oraz świadka, którego strona wskazała w piśmie skierowanym do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego, tj. A.D. Organ podniósł, że nie mógł przeprowadzić dowodu z przesłuchania świadka M.F. z uwagi na jej stan zdrowia.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach A.K. - reprezentowana przez pełnomocnika - wniosła o uchylenie powyższej decyzji. Zarzuciła, że przy jej wydaniu doszło do naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 2 pkt 2 lit. a, art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej przez uznanie przez organ, że wywiezienie w 1942 r. do robót przymusowych matki skarżącej wraz z piątką dzieci z R. do wsi K., nie było deportacją w rozumieniu ustawy, czyli nie było wyrwaniem z dotychczasowego środowiska. Ponadto podniosła zarzut naruszenia przepisów postępowania poprzez niezastosowanie art. 77 Kodeksu postępowania administracyjnego, zgodnie z którym organ administracji publicznej jest zobowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy oraz zarzut niezastosowania art. 107 § 1 i 3 K.p.a. poprzez brak dogłębnej analizy okoliczności sprawy i szczegółowych ustaleń, tj. twierdzenie w jednym miejscu, że wywiezienie miało miejsce na odległość kilku kilometrów, w innym miejscu, że na odległość 10 km, a w jeszcze innym - 11 km., z pominięciem wskazania, w jaki sposób ustalono te odległości.