Następnie organ odwoławczy podkreślił, że ograniczone możliwości finansowe budżetu Państwa, a w ślad za tym ośrodków pomocy społecznej są faktem powszechnie znanym. Dodał, że pomoc społeczna nie jest w stanie zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób o nią się ubiegających, jak również udzielać wszelkich świadczeń w oczekiwanej i wnioskowanej przez te osoby wysokości. Uprawnienia wynikające z przepisów ustawy o pomocy społecznej mają charakter jedynie subsydiarny, co oznacza, że uzupełniają środki, możliwości i uprawnienia własne osoby objętej systemem świadczeń z pomocy społecznej. Celem pomocy społecznej jest pomoc osobie lub rodzinie w przezwyciężeniu trudnej sytuacji życiowej, której nie jest w stanie przezwyciężyć wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości, a nie zaspokajanie wszystkich, choćby najbardziej niezbędnych, potrzeb życiowych osoby, czy rodziny. Pomoc społeczna nie ma z założenia służyć pełnemu zaspokajaniu potrzeb podopiecznych.
W skardze wniesionej od powyższej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach E. S. przedstawił własną ocenę pracy pracowników Ośrodka Pomocy Społecznej w R.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Na rozprawie pełnomocnik skarżącego podtrzymał skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Na wstępie wskazać należało, że sądy administracyjne zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 cytowanego przepisu stanowi, że kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.
W wyniku przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem podjętych w sprawie rozstrzygnięć, stwierdzić należało, że przy wydaniu zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, ani też przepisów postępowania.
Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji o przyznaniu skarżącemu pomocy w formie zasiłku celowego na zakup żywności w ramach programu "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" na miesiąc luty 2018 r. w wysokości 400 zł.
Podkreślenia zatem wymagało, że zgodnie z art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 1769 ze zm.), zwanej dalej ustawą o pomocy społecznej, zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu.
Jednocześnie, na podstawie art. 3 ust. 4 tej ustawy, potrzeby osoby i rodziny korzystającej z pomocy społecznej powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej.