Niewątpliwie więc - jak wynika z cytowanego wyżej art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej, rozstrzygnięcie co do przyznania świadczenia pieniężnego w formie zasiłku celowego i co do jego wysokości, ma charakter uznaniowy, a zatem jest uzależnione od oceny organu dokonywanej m.in. w ramach art. 3 ust. 4 wymienionej ustawy.
Podkreślić zatem należało, że wyznacznikami ustalenia wysokości zasiłku celowego są - z jednej strony - sytuacja materialna wnioskodawcy i cel, na który zasiłek jest przyznawany, a z drugiej strony - możliwości finansowe organów pomocy społecznej.
W tym zakresie prawidłowo zatem organ podkreślił, że skarżący jest wspomagany poprzez wypłatę dodatków mieszkaniowych i energetycznych.
W kwestii możliwości finansowych organu pomocy społecznej, organ odwoławczy podniósł, że budżet Ośrodka Pomocy Społecznej w R. na rok 2018 na realizację programu "Pomoc Państwa w zakresie dożywiania" wynosi 500 000 zł, natomiast w odniesieniu do roku 2017 Ośrodek udzielił ww. wsparcia aż 280 osobom i obecnie w przypadku jednoosobowych gospodarstw domowych, Ośrodek udziela pomocy w formie świadczeń pieniężnych w kwocie nie wyższej niż 400 zł miesięcznie, zatem udzielenie stronie pomocy w kwocie 400 zł spełnia warunki sprawiedliwości społecznej w odniesieniu do innych niż strona wnioskodawców.
W związku z tym prawidłowo organ odwoławczy podkreślił, że organ pomocy społecznej nie jest w stanie zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc, jak również udzielać wszelkich świadczeń w oczekiwanej i wnioskowanej przez te osoby wysokości.
Dodać bowiem należało, że uznaniowy charakter decyzji w przedmiocie zasiłku celowego powoduje, iż nawet w przypadku spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek, organ pomocy społecznej może orzec o odmowie jego przyznania, bądź przyznać go w wysokości, jaką uzna za zasadną.
Podkreślenia przy tym wymaga, że według poglądu ugruntowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych, organy administracji w zakresie pomocy społecznej działają w oparciu o środki finansowe, których wysokość jest ściśle określona i w tak wyznaczonych granicach muszą realizować powierzone im w ustawie cele (por. wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2008 r. o sygn. akt I OSK 624/07, Lex 500091). Nie zachodzi przy tym konieczność wykazywania w każdym przypadku możliwości finansowych organów pomocy społecznej, a ich ograniczone możliwości należą do faktów powszechnie znanych (por. wyroki NSA z dnia 26 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 1457/08, z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. akt I OSK 1389/12).
W związku z tym stwierdzić należało, że organy orzekające rozstrzygnęły sprawę mając na względzie cele pomocy społecznej, a także prawidłowo organy uwzględniły również ograniczone możliwości finansowe organu I instancji, a tym samym ochronę interesów innych osób uprawnionych do uzyskania wsparcia ze środków pomocy społecznej. Te okoliczności są bowiem także istotne z punktu widzenia realizacji celów pomocy społecznej.
Mając na uwadze przedstawiony stan sprawy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja, podobnie jak i decyzja organu I instancji, zostały wydane zgodnie z obowiązującymi przepisami, w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania, przez co nie nastąpiło naruszenie granic przysługującego organom uznania administracyjnego, ani też nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.
W powyższych okolicznościach, brak było podstaw do zakwestionowania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, które zostały wydane na skutek wyczerpującego wyjaśnienia sprawy, na podstawie zgromadzonych w sposób kompletny dowodów, właściwej ich oceny oraz prawidłowych rozważań faktycznych i prawnych, zawartych w ich uzasadnieniu (art. 107 § 3 k.p.a.).
W związku z tym brak było podstaw do uwzględnienia skargi, a wobec tego podlegała ona oddaleniu, zgodnie z art. 151 P.p.s.a.