Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Matan Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Sędzia WSA Stanisław Nitecki (spr.) Protokolant Paulina Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2012 r. sprawy ze skargi Gminy Dąbrowa Górnicza na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Śląskiego z dnia 1 marca 2012r. nr NPII.4131.1.40.2012 w przedmiocie usług opiekuńczych - ustalenia zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie i określa, że nie może być ono wykonane.
Rada Miejska w Dąbrowie Górniczej w dniu 25 stycznia 2012 r. przyjęła uchwałę nr XIV/236/12 w sprawie szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w Dziennym Domu Pomocy Społecznej w Dąbrowie Górniczej. Podstawę prawną tej uchwały stanowią art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 i art. 42 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 51 ust. 4 i art. 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej.
Rozstrzygnięciem nadzorczym nr NPII.4131.1.40.2012 z dnia 1 marca 2012 r. Wojewoda Śląski działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stwierdził nieważność wyżej wymienionej uchwały jako sprzecznej z art. 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej. W ocenie organu nadzoru art. 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej, zawierający delegację dla organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego do podjęcia uchwały nie upoważnia tego organu do określania wysokości opłaty za pobyt w dziennym domu pomocy społecznej. Na podstawie powołanego przepisu rada gminy ma ustalić wyłącznie szczegółowe zasady ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodkach wsparcia i mieszkaniach chronionych. Ustawodawca kształtuje jedynie uprawnienie rady do ustanawiania określonych reguł, jakie powinien stosować podmiot kierujący do ośrodka wsparcia lub mieszkania chronionego. Nadto szczegółowe zasady nie mogą być sprzeczne z zasadami zawartymi w ustawie, a jednocześnie nie mogą pozbawiać podmiotu wskazanego przez ustawodawcę prawa do podjęcia decyzji w określonym przez niego zakresie. Skoro ustawa w art. 97 ust. 1 stanowi, że opłatę za pobyt w ośrodku wsparcia ustala podmiot kierujący w uzgodnieniu z osobą kierowaną, należy stwierdzić, że rada miejska nie ma kompetencji w tym zakresie, a w szczegółowych zasadach powinna określić jedynie granice w ramach których opłata powinna zostać ustalona przez uprawnione podmioty. Granic tych nie stanowią konkretne stawki opłaty wyrażone w złotych, uzależnione od wysokości dochodu. W dalszej części uzasadnienia Wojewoda Śląski podkreślił, że z normatywnego charakteru przedmiotowej uchwały wynika konieczność formułowania jej postanowień jedynie na podstawie i w granicach upoważnienia ustawowego. Oznacza to, że w jej treści nie mogą znaleźć się regulacje nie znajdujące uzasadnienia w normie zawierającej delegację ustawową do jej podjęcia, tymczasem w ocenie organu nadzoru przekroczenie wskazanej delegacji ustawowej stanowi postanowienie zawarte w § 2 przedmiotowej uchwały. W przepisie tym określono podmiot uprawniony do skierowania osoby do ośrodka wsparcia, tryb w jakim następuje skierowanie osoby wymienionej do ośrodka wsparcia oraz wskazano elementy decyzji. Do unormowania tych zagadnień nie uprawnia art. 97 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej. Zatem rada miejska nie była umocowana do objęcia zakresem tej uchwały powyższych postanowień. W dalszej części rozstrzygnięcia nadzorczego organ nadzoru przywołał postanowienia ustawy o pomocy społecznej normujące zasady wydawania decyzji administracyjnych w pomocy społecznej. Nadto zdaniem organu nadzoru niedopuszczalne jest wprowadzanie do uchwały przepisu, zgodnie z którym opłaty za pobyt należy regulować w kasie albo na rachunek bankowy do określonego dnia. Delegacja ustawowa zawiera upoważnienie jedynie do określenia szczegółowych zasad ponoszenia odpłatności za pobyt w ośrodku wsparcia, nie zaś do określenia sposobu i terminu wnoszenia przedmiotowej opłaty. Tym samym unormowanie to wykracza poza kompetencję rady gminy wynikającą z przywołanego przepisu.