Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik Sędziowie Sędzia NSA Adam Mikusiński Sędzia WSA Małgorzata Walentek (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Pasiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2013 r. sprawy ze skargi P.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie świadczeń z funduszu alimentacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy Ł. z dnia [...] r. nr [...].
Decyzją Wójta Gminy Ł. nr [...] z dnia [...] r., wydaną na podstawie art. 5 w związku z art. 8b, art. 25 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7 ze zm.) oraz art. 104 k.p.a., uznano P.A. za dłużnika uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych.
W uzasadnieniu wskazano, iż P. A. pomimo skutecznego doręczenia wezwania nie stawił się na wywiad alimentacyjny i nie złożył oświadczenia majątkowego. Nadto na podstawie zaświadczenia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ż. ustalono, że ww. przez okres ostatnich sześciu miesięcy nie wywiązywał się ze zobowiązań alimentacyjnych w kwocie nie niższej niż 50% kwoty bieżąco ustalonych alimentów.
Od tej decyzji odwołanie wniósł P.A. twierdząc, że nie otrzymał korespondencji z wezwaniem do osobistego stawiennictwa, a listonosz nie zostawił w skrzynce awiza. Nadto podał, że do lutego 2012 r. był zatrudniony w firmie A w W., a od 21 marca 2012 r. jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Nadmienił jednocześnie, że odbiera wszelką korespondencję kierowaną pod jego adres zamieszkania.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 k.p.a., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. orzekło utrzymać zaskarżoną decyzję w mocy.
W uzasadnieniu organ odwoławczy przywołał m.in. treść przepisów art. 5 ust. 3 i 3a ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, a następnie stwierdził, że w przypadku strony zachodzi przesłanka z art. 5 ust. 3 tej ustawy w postaci uniemożliwienia przeprowadzenia wywiadu alimentacyjnego oraz złożenia oświadczenia majątkowego. Wskazał, że pomimo wezwania z dnia 3 lutego 2012 r., dwukrotnie awizowanego w dniu 8 lutego 2012 r. oraz 16 lutego 2012 r., do zgłoszenia się P. A. na wywiad alimentacyjny, ten nie wywiązał się z tego obowiązku w związku z czym organ I instancji wszczął postępowanie w sprawie uznania ww. za uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych. Ponadto w toku postępowania ustalono również, że w okresie ostatnich 6 miesięcy P. A. dokonał nieregularnych wpłat w wysokości niższej niż 50% kwoty bieżąco ustalonych alimentów.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego P.A. zasadniczo powtórzył argumentację zawartą w odwołaniu akcentując, iż nie otrzymał korespondencji z wezwaniem do osobistego stawiennictwa, zaś w jego skrzynce listonosz nie pozostawił awiza. Nadmienił, że pomimo utraty pracy stara się, aby w każdym miesiącu dokonywać wpłat na rzecz bieżących alimentów.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - zwanej w skrócie P.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Natomiast według art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Tylko zatem stwierdzenie, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub z innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, może skutkować uchyleniem przez Sąd zaskarżonej decyzji (art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a, b, c P.p.s.a.). Jednocześnie po myśli art. 134 §1 P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.