W składu orzekającego, treść przepisu art. 30 ust. 2 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych jest jednoznaczna, bowiem przewiduje oczywisty skutek w razie wystąpienia opisanej w nim przesłanki, a decyzja zapadła w okolicznościach w nim opisanych ma charakter związany. Innymi słowy, przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że każde świadczenie wypłacone w warunkach w nim opisanych należy traktować jako świadczenie pobrane nienależnie.
Wspomniana regulacja jest odmienną od pozostałych regulacji zamieszczonych w art. 30 ust. 2 pkt 1, 2 i 3 ustawy o świadczeniach rodzinnych, dlatego w tym przypadku nie można brać pod uwagę świadomości skarżącej co do spełnienia przesłanek ustawowych, ewentualnego wprowadzenia w błąd, świadomości podania nieprawdy, ani oceniać skutków braku pouczenia o prawie do określonego świadczenia, na które powołuje się w skardze, w związku z tym kwestia ich pominięcia jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
Należy natomiast zauważyć, że przepis art. 30 ust. 2 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych zaczął obowiązywać z dniem 2 stycznia 2009 r. Oczywistym skutkiem tego jest to, że obowiązuje on wobec skarżącej, bowiem pobrała nienależnie świadczenia w okresie od dnia 1 listopada 2015 r. do dnia 31 sierpnia 2016 r.
W tych okolicznościach, zdaniem Sądu, nie można skutecznie zarzucić organom administracji obu instancji naruszenia przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 k.p.a., które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Organy administracji orzekające w sprawie, zgodnie z wymogami wynikającymi z powyższych przepisów ustaliły wszystkie istotne okoliczności w sprawie i dokonały prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, czemu dały wyraz w uzasadnieniu wydanych w sprawie decyzji obu organów administracji.
Sąd również z urzędu nie dopatrzył się naruszenia zasad postępowania administracyjnego, jak również przepisów prawa materialnego.
Końcowo można tylko poinformować skarżącą, że po uprawomocnieniu się zaskarżonej decyzji, może złożyć w trybie art. 30 ust. 9 ustawy o świadczeniach rodzinnych wniosek o umorzenie kwoty nienależnie pobranego zasiłku z uwagi na trudną sytuację materialną i życiową. O ile zatem skarżąca byłaby zainteresowana udzieleniem jej takiej formy pomocy, to powinna w odrębnym postępowaniu złożyć stosowny wniosek w tym przedmiocie do organu I instancji.
Z tych wszystkich względów, wobec braku podstaw do uwzględnienia skargi, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.