Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.) Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Protokolant st. sekr. sąd. Magdalena Nowacka-Brzeźniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi Spółdzielni A w M. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie egzekucji administracyjnej świadczeń niepieniężnych- grzywny w celu przymuszenia uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Inspektora Pracy Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w K. z dnia [...] nr [...]
Postanowieniem z dnia [...] r., Nr [...], Starszy Inspektor Pracy Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w K., działając na postawie art. 119 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r., Nr 110, poz. 968 z późn. zm.), nałożył na Spółdzielnię A w M. grzywnę w celu przymuszenia w wysokości [...] zł. z wezwaniem do jej zapłaty w terminie do dnia [...] r. oraz domagał do niezwłocznego wykonania obowiązku wskazanego w tytule wykonawczym Nr [...] z dnia [...] r., wystawionym przez Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w K.
Spółdzielnia A w M. złożyła zażalenie na postanowienie z dnia [...] r., domagając się jego uchylenia oraz zarzuciła błąd, co do osoby zobowiązanego, niewykonalność nałożonego obowiązku, niedopuszczalność egzekucji administracyjnej poprzez zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego. Podniosła, że wymierzona już po raz kolejny w trudnej sytuacji finansowej Spółdzielni grzywna została nałożona w sposób arbitralny i krzywdzący, bowiem pozbawia jej właścicieli i zarazem pracowników wypłaty wynagrodzenia za pracę, chociaż sama Spółdzielnia nie uchyla się od wypłaty zaległych wynagrodzeń. Podkreśliła również, że jeżeli uiści grzywnę, to o taką kwotę, będzie miała mniej środków do wypłaty na zaległe wynagrodzenia. Jest to istotne w sytuacji utraty płynności finansowej Spółdzielni z powodu szkód powstałych w wyniku zagarnięcia jej majątku przez osoby oskarżone w sprawie karnej prowadzonej przez Sąd Okręgowy w G. o sygn. akt [...], co wynika z wyceny biegłego sądowego. Zatem wszystkie egzekucje i kary pieniężne, kilkakrotnie przekraczające zobowiązania i możliwości finansowe Spółdzielni, to tylko "pozorne dbanie o dobro członków - pracowników Spółdzielni". Spółdzielni nie stać na skopiowanie setek stron akt powołanej sprawy karnej, które jasno pokazują wpływ kradzieży na jej zapaść ekonomiczną, dlatego wnosi o wstrzymanie egzekucji wymierzonych dotychczas grzywien wobec jej członków za nie wypłacenie im wynagrodzeń. Potwierdzeniem takiego stanu rzeczy jest porozumienie zbiorowe spójne z art. 9- Kodeksu Pracy i zawarte na podstawie art. 185 Prawa spółdzielczego, które zostało odrzucone przez kontrolującego inspektora pracy.
Postanowieniem z dnia [...] r., Nr [...], Okręgowy Inspektor Pracy w K., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 23 § 4 pkt 1 i art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia z dnia [...] r. W jego uzasadnieniu podniósł, że zgodnie z dyspozycją art. 125 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji umorzenie grzywny w celu przymuszenia możliwe jest jedynie w przypadku wypełnienia obowiązku określonego w tytule wykonawczym, a wobec jego nie wykonania brak jest podstaw do umorzenia grzywny. Odnosząc się do podniesionego argumentu o trudnej sytuacji finansowej Spółdzielni organ wskazał, że nie usprawiedliwia to zaległości w wypłacie świadczeń pracowniczych i nie stanowi ustawowej przesłanki mającej wpływ na postępowanie egzekucyjne. Nadto, niewykonanie obowiązków w postaci wypłaty świadczeń pieniężnych pracownikom daje podstawę organowi egzekucyjnemu do nakładania wielokrotnie środka egzekucyjnego w postaci grzywny w celu przymuszenia. Powołał się na treść art. 121 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z której wynika, że grzywna w celu przymuszenia może być nakładana kilkakrotnie w tej samej wysokości lub w wyższej kwocie, a łączna ich wysokość nie może przekraczać górnych stawek określonych ustawą. Nałożona grzywna nie jest karą, lecz formą nacisku mającą na celu skłonienie zobowiązanego poprzez dotkliwość finansową do określonego zachowania (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 31 maja 2005 r. sygn. akt II SA/Sz 369/2004), ponadto mieści się w granicach ustawowych, dlatego brak było podstaw do uwzględnienia zażalenia.