Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Andrzej Matan (spr.) Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi F. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] Prezydenta Miasta T. odmówił umorzenia należności dłużnika alimentacyjnego - F. G., powstałe z tytułu wypłaconych świadczeń alimentacyjnych w wysokości 10.800 zł wraz z odsetkami.
W uzasadnieniu stwierdzono, iż zgodnie art. 30 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, organ właściwy dłużnika może umorzyć należności powstałe z tytułu zaliczek alimentacyjnych, wypłaconych osobie uprawnionej na podstawie ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej. Jednakże umorzenie tych należności może nastąpić po spełnieniu przez dłużnika alimentacyjnego warunków określonych tym przepisem.
Stosownie do art. 30 ust. 1 tej ustawy organ może umorzyć należności w łącznej wysokości:
1/ 30%, jeżeli egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego jest skuteczna przez okres
3 lat w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasadzonych alimentów,
2/ 50%, jeżeli egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego jest skuteczna przez okres
5 lat w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasadzonych alimentów,
3) 100%, jeżeli egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego jest skuteczna przez okres 7 lat w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasadzonych alimentów.
Zgodnie z przepisem zamieszczonym w ust. 2 art. 30 ustawy organ właściwy wierzyciela może na wniosek dłużnika alimentacyjnego umorzyć jego należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty, uwzględniając sytuację dochodową i rodzinną.
W ocenie organu pierwszej instancji, ze względu na fakt, iż komornik nie wyegzekwował i nie przekazał jakichkolwiek kwot pochodzących od dłużnika nie wyklucza zastosowanie podstawy umorzenia określonej w art. 30 ust. 1 ustawy. Także sytuacja życiowa dłużnika alimentacyjnego nie uzasadnia umorzenia należności.
W odwołaniu od tej decyzji strona podnosi, iż przebywa w zakładzie karnym od 2003 r., co uniemożliwia jej podjęcie pracy. Ponadto jest osoba schorowaną, z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. W tych okolicznościach nie ma ona możliwości spłaty swoich zobowiązań.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] nr [...] utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, podzielając jego stanowisko o braku podstaw do umorzenia należności powstałych z tytułu wypłaconych zaliczek alimentacyjnych. Wskazało zwłaszcza na wymogi wynikające z art. 30 ust. 1 oraz z ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów oraz brak podstaw do zastosowania normy zawartej w art. 30 ust. 1, ze względu na nieskuteczność prowadzonej egzekucji. Nie znalazło także uzasadnienia do umorzenia należności w trybie uznania na podstawie art. 30 ust. 2.
W skardze do sądu administracyjnego F. G. wniósł o umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń alimentacyjnych, powołując się na pobyt w zakładzie karnym, brak możliwości podjęcia pracy oraz zły stan zdrowia.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podnosząc argumenty analogiczne jak w uzasadnieniu swojej decyzji.