Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant st.sekr.sąd. Alicja Sadowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2010 r. sprawy ze skargi Wojewody [...] na uchwałę Rady Miejskiej w J. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie upoważnienia Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej do podejmowania działań wobec dłużników alimentacyjnych 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, 2) określa, że zaskarżona uchwała nie może być wykonana.
Zaskarżoną uchwałą, wydaną na podstawie art. 39 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), Rada Miejska w J. upoważniła Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w J. do podejmowania działań wobec dłużników alimentacyjnych, wskazanych w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378 ze zm.), w tym do wydawania w tych sprawach decyzji administracyjnych.
W uzasadnieniu skargi wniesionej na tę uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach Wojewoda [...] wskazał, iż jego zdaniem regulacja zawarta w art. 39 ust. 4 ustawy samorządowej ma zastosowanie jedynie wtedy, gdy przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Jeżeli jednak precyzują one organ właściwy do wydania decyzji administracyjnej, to nie ma wtedy zastosowania regulacja ogólna zawarta w powołanym przepisie art. 39 ust. 4. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku ustawy o pomocy wobec dłużników alimentacyjnych, gdyż przepis art. 2 pkt 9 tej ustawy wskazuje wójta, burmistrza lub prezydenta miasta właściwego ze względu na miejsce zamieszkania dłużnika alimentacyjnego, jako organ właściwy do podejmowania decyzji. W dalszej części skargi organ nadzoru wymienił czynności podejmowane przez organ właściwy dłużnika, takie jak przeprowadzenie wywiadu alimentacyjnego, przyjęcie oświadczenia majątkowego dłużnika, przekazanie komornikowi sądowemu informacji mających wpływ na skuteczność prowadzonej egzekucji, zobowiązanie dłużnika alimentacyjnego do zarejestrowania się jako bezrobotnego albo poszukującego pracy, zwrócenie się do starosty o podjęcie działań zmierzających do aktywizacji zawodowej dłużnika alimentacyjnego, wystąpienie z wnioskiem do starosty o skierowanie dłużnika alimentacyjnego do robót publicznych, składanie wniosku o ściganie za przestępstwo określone w art. 209 § 1 Kodeksu karnego, kierowanie wniosku do starosty o zatrzymanie prawa jazdy, wydawanie decyzji administracyjnych w sprawie umorzenia należności dłużnika z tytułu wypłaconych świadczeń z Funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczenie terminu płatności albo rozłożenie na raty. W wyniku ich analizy doszedł do przekonania, iż szereg z nich ma charakter materialno-techniczny i nie są one podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Tym samym brak jest podstaw do przekazania ich do kompetencji kierownika MOPS. Wskazał, iż na podstawie art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym można jedynie przekazać kierownikowi MOPS upoważnienie do prowadzenia postępowania mającego na celu umorzenie dłużnikowi alimentacyjnemu należności, o których mowa w art. 28 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów. Powołując się na stanowisko doktryny i orzecznictwa Wojewoda [...] podniósł, iż upoważnienie udzielone na podstawie art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym dotyczyć może wyłącznie spraw z zakresu administracji publicznej, kończących się wydaniem decyzji administracyjnej. Ponadto organ nadzoru wskazał, iż w podstawie prawnej uchwały zawierającej upoważnienie do załatwiana w/w spraw winno się znajdować odniesienie do konkretnego przepisu prawa materialnego stanowiącego podstawę do wydawania decyzji, a nie tylko odwołanie do normy pozwalającej na przeniesienie kompetencji zawartej w art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym.