Przepis art. 27 ust. 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym w chwili wydawania zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji zarówno przy zastosowaniu wykładni literalnej, jak i autentycznej czy celowościowej nie nasuwa już wątpliwości. W uzasadnieniu rządowego projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw związanych z systemami wsparcia rodzin wyjaśnia się wyraźnie, że "doprecyzowanie art. 27 ust. 5 ustawy ma na celu zapewnienie jednolitości stosowania przepisów ustawy przez organy właściwe i jednoznacznego wskazania, że nie jest możliwa kumulacja wielu rodzajów świadczeń finansowanych z budżetu państwa, które są związane z brakiem aktywności zawodowej spowodowanej opieką nad dzieckiem lun innym członkiem rodziny (druk sejmowy nr 1625).
Z tej przyczyn, w niekwestionowanym stanie faktycznym sprawy, gdy skarżąca pobiera już świadczenie pielęgnacyjne, a więc świadczenie finansowane z budżetu państwa, które jest związane z brakiem aktywności zawodowej spowodowanej opieką nad dzieckiem, nie można byłoby zarzucić organowi braku podstawy prawnej do odmowy świadczenia rodzicielskiego wnioskowanego na drugie dziecko skarżącej.
Jak wynika jednak z treści art. 17 ustawy nowelizującej przepisy ustawy zmienianej w art. 6 (a więc przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych ), w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, mają zastosowanie po raz pierwszy przy ustalaniu prawa do świadczeń na okres zasiłkowy rozpoczynający się od dnia 1 listopada 2017 r. Kontrolowana decyzja wydana została natomiast w dniu [...]. Pozbawienie skarżącej uprawnienia do świadczenia rodzicielskiego nastąpiło zatem bez podstawy prawnej.
W przepisie intertemporalnym, jakim jest art. 17 ustawy nowelizującej, ustawodawca wyłączył spod wskazanego vacatio legis wyłącznie art. 16a ust. 9, art. 17 ust. 6, art. 23 ust. 3 pkt 1, ust. 4 pkt 1, ust. 5 i 5d ustawy zmienianej w art. 6 ustawy nowelizującej. Jednocześnie w żadnym z innych przepisów ustawy nowelizującej nie wskazano daty wejścia w życie tych przepisów. Takie rozwiązanie ustawodawcze sugeruje, że wyłączenie w stosunku do tych przepisów, traktowanych jako wyjątek, ustawodawca zrezygnował z dłuższego niż 14 dni vacatio legis.
Jest to o tyle słuszne, że regulacje te nie kształtują w sposób odmienny dotychczasowych uprawnień do świadczeń. Odnoszą się do danych wymaganych we wniosku o ustalenie prawa do świadczenia, zawierają delegację do wydania aktu wykonawczego, a także potwierdzają dotychczasowo stosowaną praktykę przy ocenie uprawnień do świadczeń (art. 16a ust 9 i art. 17 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 6 ustawy nowelizującej). Błędnie zatem przyjął organ treść przepisu art. 17 ustawy nowelizującej uznając, że z dniem jej wejścia w życie obowiązywać zaczął także art. 27 ust. 5 ustawy w zmienionej wersji.
Skarżąca wystąpiła w dniu 28.06. 2017r. o przyznanie jej świadczenia rodzicielskiego w związku z urodzeniem w dniu[...] syna K. J . Zgodnie z zasadami postępowania w sprawach przyznawania i wypłacania świadczeń rodzicielskich prawo do tego świadczenia ustala się począwszy od miesiąca urodzenia dziecka. Prawo skarżącej do świadczenia rodzicielskiego na syna K. powinno być zatem ustalone począwszy od czerwca 2016r. W czerwcu 2017r. ugruntowana linia orzecznicza sądów administracyjnych nie budziła wątpliwości co do tego, że art. 27 ust. 5 ustawy nie dotyczył zbiegu uprawnień z tytułu wychowania lub opieki nad różnymi dziećmi. Skarżącej przysługiwało zatem prawo do wnioskowanego świadczenia. Przepis intertemporalny określa natomiast wyraźnie, że art. 27 ust. 5 w brzmieniu nadanym ustawą nowelizacyjną ma zastosowanie po raz pierwszy przy ustalaniu prawa do świadczeń, począwszy od dnia 1 listopada 2017r.
W ponownym postępowaniu organ odwoławczy rozpatrzy sprawę uwzględniając ocenę prawną przedstawioną przez Sąd powyżej.
W tym stanie rzeczy, skoro skarga okazała się skuteczna należało orzec jak w sentencji na podstawie ar. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a.